Hoewel het vloeken in de linkse kerk is, vind ikzelf Faber als wisselspeler voor de tijdens de screening onderuitgehaalde Markuszower een geniale zet. Een onheilsprofetes van de omvolkingstheorie op Asiel en Migratie: hoe verzin je zoiets …? Die Ongehoord Nederland-mevrouw van het Zwarte Pietenjournaal die tegen ontwikkelingshulp is tot minister van, jawel, Ontwikkelingshulp bombarderen, mag er eveneens wezen. Als dit damesduo de meest hardleerse gelukszoekers er niet van weerhoudt deze kant op te peddelen, weet ik het ook niet meer.
Als je iets wilt bereiken, moet je het hard spelen: zo werkt dat. Je ziet dan ook dat ze bij NSC - had ik bijna een tikfout gemaakt … - hun scheur nauwelijks meer durven opentrekken over grondrechten en integriteitsnormen. Ik vermoed dat Geerts tassendrager in de tussentijd een facelift heeft gehad teneinde die misplaatste zelfvoldane grijns voorgoed aan z’n vrome smoelwerk te verankeren. Niet dat het veel uitmaakt. Bij de volgende verkiezingen loopt het laatste beetje aanhang toch mokkend over naar de eindbaas, en kan het Nieuw Sociaal Contract bij het oudpapier.
Andere kanshebber voor de jij-bak van het jaar is de hoofdbewoner van herensociëteit Vaticanus. Die is net als Biden de jongste niet meer, en had zich in een onbewaakt ogenblik laten ontvallen dat de priesterstand niet in een ‘flikkerbende’ of iets van die strekking mocht ontaarden. In besloten kring weliswaar, maar met al die roddelnichten in het gehoor echoot zo’n oprisping je de volgende ochtend vanaf iedere voorpagina tegemoet.
Nu is zowat een op de drie katholieke geestelijken beëdigd pederast, wat de PiSnichten uit Polen er allerminst van weerhield om driekwart van het roomse territorium taboe te verklaren voor reguliere andersgeaarden. Het wringt allemaal nogal, net als die salafistische stalker die zich geroepen voelde om ‘stoute zusjes’ te bespieden met behulp van een drone. Wellicht van Iraans fabricaat, want fundi’s reiken elkaar graag de helpende hand om het mansvolk van maagdelijk vrouwenvlees te verzekeren.
De zeldzame keren dat Neder-Mongolië het tot wereldnieuws schopt, betreft het meestal geen goed nieuws. Onze knuffelmarokkaan is van z’n voetstuk gekletterd, en de verhoopte vuurwerkshow tijdens het Eurovisie Songfestival ging door een ondermaats lontje voortijdig af. Een andere artistiekeling uit het land van Rembrandt leefde zich met een watervaste viltstift uit op een tweeduizend jaar oude muur in Herculaneum, het minder bekende tweelingbroertje van Pompeï. Een schatkamer voor archeologen, die voor vondsten van eigen bodem uit dit tijdperk hoofdzakelijk zijn aangewezen op veenlijken en aanverwante regionale specialiteiten.
Als de streetartliefhebber in kwestie zeven jaar jong was geweest, zou het voorval nog enigszins te billijken zijn. Je kunt als ouder/verzorger niet voortdurend je kroost in het oog houden, met al die appjes die als een soort digitale diarree volcontinu alle aandacht opslorpen. De dader was echter blijkens zijn reisdocumenten zevenentwintig (over z’n geestelijke leeftijd laat ik me maar niet uit). Moest vast even een selfie maken voor de socials, met z’n boreale inteeltkop glunderend naast de aangerichte ravage. Ik hoop dat de Italianen deze creatieve zelfexpressie bekronen met een levenslang inreisverbod. Plus een vette rekening voor herstel van de schade, en eventueel als blijvend aandenken wat graffiti van eigen signatuur getatoeëerd op z’n voorhoofd. Mits daar voldoende ruimte voor is.
Onderwijl liep het demissionaire kabinet, in het kader van de promotietour voor veldmaarschalk Mark (zou die door het stof gaan voor Geerts Hongaarse schoonpapa?), China dapper te dissen door een fregat door de Straat van Taiwan te laten dobberen. Het blijft oppassen met dat soort geintjes, want je kunt ze niet allemaal tegelijk hebben. Zeker niet nu die nieuwe onderzeeërs nog wel even in de lucht hangen. Veeg teken is dat ook China politieke inmenging niet schuwt, en in navolging van de Erdogan-fanboys een Nederlandse Xinnie-supportersclub heeft opgericht. Het enige wereldnieuws dat momenteel vaste voet op deze laaggelegen moerasbodem weet te krijgen, betreft de uitputtingsslag tussen Hamas en Netanyahu. Want de oorlog in Oekraïne is zowat iedereen allang weer vergeten. Getuige de excessen waaraan sommige vredesextremisten zich op universiteitsterreinen schuldig maken, is de Kristallnacht weer helemaal terug.
In zijn column in de NRC stelde Stephan Sanders onlangs de ‘politiek-als-pakketreis’ aan de kaak: een soort tegenhanger van de identiteitspolitiek die eerder in radicaal-linkse kringen furore maakte. Waar die tot fatale versnippering voerde, is het bij de nieuwe variant juist alles of niets. Waardoor je als XR-sympathisant moreel verplicht bent om meteen ook rücksichtslos de Palestijnse zaak te steunen. En in één moeite door de Vernichtung van de staat Israël te bepleiten, want Geert is niet de enige die klaar is met halve maatregelen. De vraag hoe het onder het notoir ruimdenkende Hamas-bestier dan met de rechten van allerlei minderheden moet, weet bij dergelijke dubbeldenkers niet eens het middels bivakmutsen geborneerde blikveld te bereiken.
Op zich is het winst als het eilanddenken wordt losgelaten om een breder front te formeren. Dat laatste is harde noodzaak, nu extreemrechts (sorry meneer de voorzitter) de groeiende krachten steeds vaker bundelt, al is de vraag voor hoelang. Maar het moet niet zo zijn dat men in elkaar in de oppositiebanken nog veel kieskeuriger de nieren proeft dan bij de eerdergenoemde screening. Alle respect voor veganistische zwarte lesbische transgenders. Maar als dat alles is wat je als tegenkracht kunt mobiliseren, wordt het een bij voorbaat verloren strijd.
Een deel van de oppositiepartijen in de Tweede Kamer trekt inmiddels gezamenlijk op in het zogenaamde ‘interruptietreintje’. Op zich niks mis mee, ware het niet dat de grootste oppositiepartij van dit moment niet is aangekoppeld. Terwijl de andere deelnemers merendeels afvallers zijn uit het vorige PVVD-kabinet. Zoals Savriël Dillingh onlangs in de NRC betoogde, camoufleren die wat hen verdeelt in hun gemeenschappelijke ijver de kiezer te paaien. Zo lopen de standpunten van de ChristenUnie en die van D66/Volt over kwesties als euthanasie en transgenderisme wijd uiteen. En is het logo het enige groene aan het gedecimeerde CDA.
Bovendien gaat dat geflikflooi voorbij aan de hoofdzaak. De gevestigde politiek heeft de burgers, Henk en Ingrid Modaal voorop, eigenhandig van zich vervreemd. Enerzijds door de monomane regelzucht, betweterigheid en betutteling. Anderzijds door het thema bestaanszekerheid stelselmatig te negeren, en elk tegengeluid af te poeieren met de dooddoener ‘Dat mág je niet zeggen’. Als het puur om scoringsdrift en zetelwinst draait, win je die afgehaakte achterban niet terug.
Het verbindende element zou vrijheid moeten zijn. Vrijheid voor iedereen, vanuit het aloude principe dat de jouwe ophoudt waar die van een ander begint: voor wat hoort wat. Met inbegrip van de vrijheid om te zijn wie, te gaan en te staan waar en te geloven wat je wilt. Met of zonder baard, keppeltje of ander kopvod. En wel of geen alcohol te drinken, biefstuk te eten of sigaret op te steken. Maar ook, heel basaal conform de behoeftepiramide, een gevulde maag en een betaalbaar dak boven je hoofd, dat niet door een vastgoedspeculant voor je neus is weggekaapt.
Qua vrijheidsrechten scoren radicaal-rechtse partijen vanouds niet zo best, aldus Carolina Trujillo in diezelfde NRC. Via dit programmapunt valt dus een wereld te winnen. Zo kan juist wat ons scheidt ons verenigen. Helaas is de naam Partij voor de Vrijheid al vergeven. Nota bene aan de meest onwaarschijnlijke kandidaat.