Soms bekruipt me het gevoel dat de machtigen der aarde het moeilijker maken dan het is. Ook, op Madurodamschaal, in Nederland. Die prikpil voor wolvinnen bijvoorbeeld was het meest sympathieke voorstel dat ik ooit uit de mond van Dion Graus, PVV-tasjesdrager van het eerste uur, heb gehoord. Zo’n plan lijkt me echter lastig uitvoerbaar. Waarom geen portretten van partijgenoot Faber op billboardformaat bij de grens? Geflankeerd door de tekst ‘Hier waak ik’ in het Nederlands, het Duits en het Pools, en misschien voor de zekerheid maar gelijk in het Russisch. Het lijkt me dat elke wolf met de staart tussen de benen in één ruk door naar het Woud van Bialowieza terugrent, om voortaan het kroost van op gezag van het Polenmeldpunt gerepatrieerde gastarbeiders te terroriseren.

Dat vuurwerkverbod is ook al zoiets. Dit verbod is al jarenlang in de maak, op aandringen van oogartsen, dierenliefhebbers en hulpdiensten. We hebben reeds ampele ervaring met lokale verboden. En die halen oneerbiedig gezegd geen flikker uit zolang het zware spul nog legaal in België valt te verkrijgen en het nóg zwaardere illegaal via internet. 

Nu is de VVD opeens wél te porren voor zo’n verbod, mits de vuurwerkbranche deugdelijk gecompenseerd wordt. Niks mis mee natuurlijk, maar terwijl de verantwoordelijke staatssecretaris denkt aan een bedrag van 100 tot 150 miljoen, komt de calculatie van de sector zelf eerder in de buurt van één miljard uit. Ze redeneren waarschijnlijk: met al dat knalvuurwerk dat de zich tot voor kort met een vocaal piefpafpoef behelpende krijgsmacht mag aanschaffen, maakt een miljard meer of minder weinig verschil. 

 

Beveiliging

Veiligheid is het politieke ‘sesam open u’ dezer dagen. Of die er op het mondiale plan mee gediend is wanneer iedere dwergstaat zich tot de tanden bewapent, vormt een interessant dilemma. Als we op deze voet doorgaan, heeft straks zelfs het Vaticaan zijn eigen waterstofbom. De wapenindustrie spint er goed garen bij. 

Tijdens zijn ongewenste bliksembezoek aan Groenland liet Trumps schildknaap JD Schwanz zich ongevraagd ontvallen dat Denemarken wel wat meer in de beveiliging zou kunnen investeren. De Groenlanders vragen zich vast vertwijfeld af of hij daarmee op een Russische of een Amerikaanse invasie zinspeelt. En als Poetin echt zo’n vredesduif in KGB-verenpak is, zoals zijn bewonderaar in Washington ongeacht alle bewijs van het tegendeel blijft beweren, dan hebben we in Europa sowieso geen extra wapentuig nodig. Met of zonder Artikel 5. 

Je zou denken dat de Trump-fanboys zich een beetje op de vlakte zouden houden na hun eigen gestuntel op het securityvlak. Vlak nadat Trumps veiligheidsadviseur aan de vooravond van een ultrageheime militaire operatie de hoofdredacteur van een liberaal tijdschrift, z’n lifestylecoach, z’n pianolerares en de voltallige Iraanse regering had uitgenodigd voor de betreffende besloten chatgroep, bleek dat de minister van defensie z’n wederhelft naar ‘gevoelige’ besprekingen meetroont. Ze trokken immers al gezamenlijk op bij Hogsheads vorige werkgever Fox News. Misschien denkt Witte Pete: twee onbenullen weten meer dan één. Maar het is eveneens mogelijk dat mevrouw H. haar man ongaarne uit het oog verliest na wat eerdere akkefietjes met vrouwen en alcohol, al dan niet in combinatie. Ik zou me wel driemaal bedenken eer ik iemand wier bloedeigen moeder rondbazuint dat ze weinig fiducie in hem heeft, op een sleutelpositie zou neerpoten. Maar de POTUS vindt het kennelijk allemaal prima, blijkens de barrage aan afgezaagde jij-bakken waarmee hij steevast ieder kritiekpunt pareert.

 

Absolute chaos

Tel daar die horrorclown met z’n tic in z’n rechterarm en z’n kettingzaag, de klimaatontkenners, de wokebashers, de burenruziezoekers en een hele zwik andere labiele idioten bij op, en het is klaarhelder waar Trump Twee voor staat. Namelijk totale willekeur, waan van de dag en absolute chaos. Gekoppeld aan het denkvermogen van een aangebroken pak karnemelk dat anderhalve week in de tropenzon heeft staan schiften plus het morele besef van een Mexicaanse huurmoordenaar. Wat vermoedelijk ook de reden is dat de heren de concurrentie buiten de deur willen houden. Een hele geruststelling als je met zo’n dreamteam aan je zijde tegenover een tegenstander van het kaliber Poetin staat. Met al die ongeleide projectielen, losse flodders, blindgangers en gillende keukenmeiden in een explosiegevoelige situatie kun je inderdaad maar beter je vuurwerkshow in eigen beheer houden.

Terwijl Trump cum suis zijn bondgenoten behandelt als aartsvijanden en andersom, helpt hij en passant de Amerikaanse én de wereldeconomie naar de gallemiezen. Daarbij niet gehinderd door noemenswaardige kennis van zaken. De Republikeinen in het overheidsapparaat en het Congres zijn uiteraard niet allemaal net zo gek als hun baas, maar die bekreunen zich dankzij alle hetzes en treitercampagnes momenteel in de eerste plaats om hun eigen hachje. Bovendien regeert Donald per decreet, tegen dagprijs. Zelfs de aandelenbeurzen zijn het spoor allang bijster.

De parallellen met eerder stabiele genieën in de geschiedenis, meer specifiek Hitler, Mao en Stalin, dringen zich op. Ook Hitler kreeg geen weerwerk toen-ie nog over de Endsieg fantaseerde terwijl de T-34’s al met één rupsband op de stoep van de Führerbunker stonden. De gruwelen die Stalin onder zijn eigen bevolking had aangericht, kwamen pas na diens dood in de openbaarheid. En in het hyperkapitalistische China van nu staat Mao, met z’n Grote Salto Mortale Achterwaarts en Anticulturele Revolutie, officieel nog altijd te boek als voorbeeldfiguur. Zijn huidige plaatsvervanger maakt in elk geval evenmin haast om op te stappen.

 

Overcompensatie

In dictaturen is voor relativering, twijfel en een heilzaam snuifje zelfspot weinig ruimte. Ook in dit opzicht haakt Trump bij de oude garde aan. Na alle (niet altijd onterechte) klaagzangen over de policor cancelcultuur wordt van de weeromstuit iedereen die geen brallende radicaal-rechtse macho met feitenallergie is gekneveld, gebrandmerkt of ontslagen. Zelfs media die niet elke nieuwe miskleun bewieroken, komen het Witte Huis niet meer in. Als zo’n schertsvertoning een democratie mag heten, was nazi-Duitsland dat óók.

Gelukkig zijn er nog steeds burgers die niet alles van de boven hen gestelden pikken, ondanks alle risico’s van dien. In Europa en Zuid-Amerika hebben diverse populistische partijen het kiezersmandaat weer moeten inleveren. Elders broeit het verzet ondergronds. Zelfs aan weerszijden van de Israëlische grens klinkt het koor van tegenstemmen steeds luider. De Palestijnse demonstraties tegen Hamas laten zien dat op zijn minst een deel van de bevolking vindt dat niet alleen Netanyahu alle grenzen heeft overschreden. 

Het is een schrale troost dat de Amerikanen als eersten zullen ondervinden dat Trump z’n verkiezingsbeloften niet kan of wil waarmaken. En dat door het lukrake pingpongen met importheffingen alles alleen maar duurder en schaarser wordt in het beloofde land van overvloed. Hopelijk laten ze hun ongenoegen daarover bij de eerstvolgende stembusgang blijken. Op voorwaarde natuurlijk dat die nog komt. Ook dát is geen uitgemaakte zaak in de VS anno 2025.

De afgelopen maanden hoorde je veel meewarigheid met een vleugje misplaatst leedvermaak over slachtoffers van oplichtingspraktijken. Door juwelendieven die zich uitgeven voor politieagenten, zogenaamde behulpzame bankmedewerkers, of kabelaars en energieventers die de ACM de loef willen afsteken. Maar het gewilligste en meest goedgelovige slachtoffer is en blijft iemand die in z’n eigen leugentjes trapt. Dat is aan beide oevers van de grote plas niet anders, of er nu wolven, beren of aasgieren op het oorlogspad zijn. Ik geef overigens direct toe dat bepaalde PVV-bewindslieden wel iets weg hebben van Roodkapje. Een bedaagde, ietwat verzuurde versie, die onderhand onderweg is naar haar eigen seniorenwoning, en uit overcompensatie kleinzielig over lintjes en ander kinderspel chicaneert. Sommige bewoners van Fabeltjesland leren het nooit.