Het zal de leeftijd wel zijn, maar in deze duistere dagen verwijlen mijn gedachten steeds vaker bij mijn vader, die ik al ruim een decennium dagelijks mis. De laatste weken vooral bij wat hij van de huidige wereld en de huidige machthebbers, groot en klein, zou hebben gevonden.

Pa was een Engelsman van de oude stempel. Zo eentje die - gniffel gerust - opstond voor dames, nooit voorrang nám en keurig achter aansloot in de rij. In zijn tijd kon je met zo’n insteek nog redelijk ver komen in het leven. Een van zijn kenmerkende uitspraken was dat je voor een gentlemen’s agreement twee ingrediënten nodig had, waarvan het ene een agreement was. Ik moest daar veelvuldig aan terugdenken toen ik zag hoe Oekraïne, Europa en eigenlijk de hele wereld door die narcistische nitwit van een Trump en z’n blaaskaak van een understudy werden geschoffeerd. Wij bepalen in besloten kring de vredesvoorwaarden, met een paar douceurtjes voor die prachtvent bij wijze van voorschot, en jullie voeren braaf onze orders uit. Zu Befehl!

Dus vermoedelijk krijgt Poetin een flink stuk Oekraïne cadeau, zoals het ook goed gebruik is om een overvaller een deel van de buit te laten houden indien-ie plechtig belooft dat hij het nooit meer zal doen. Zo’n toezegging kost doorgaans weinig moeite. Hoe het met de verwezenlijking zit, is vers twee. Trump reserveert alvast de Oekraïense bodemschatten voor eigen gebruik en schuift de rekening door naar Europa. Dat als aanbrengpremie op naleving van dit fake vredesakkoord mag toezien. Zonder Amerikaanse soldaten als stok achter de deur, en met een beetje pech zonder geavanceerd wapentuig. Dat is net zoiets als de wijkagent met het oprollen van de Colombiaanse cocaïnemaffia opzadelen.

 

Treurocraten

Een andere oneliner uit pa’s repertoire luidde dat hij wel naar het circus ging als hij clowns wilde zien. De verbouwereerde reactie van de overvallen treurocraten had ‘m vast iets van dien aard ontlokt. Eentje barstte zelfs voor het oog van de camera’s in een NSC-achtige huilbui uit, zodat ze in Moskou en Washington zeker weten dat ze met watjes te maken hebben. Alsof ze een en ander in Brussel (en Straatsburg) niet van mijlenver hadden kunnen zien aankomen. Wat trouwens evenzeer geldt voor de escapades van Poetin. Een verre voorzaat van onze bloedeigen secretaris-generaal maakt momenteel her en der goede sier met z’n verslag van een onderonsje, waaruit bleek dat een eventueel NAVO-lidmaatschap van Oekraïne al in 2007 als een casus belli werd opgevat. Me dunkt dat hij dit indertijd beter gelijk in de groep had kunnen gooien. Dan was ons, en bovenal de Oekraïners in de frontlinie, wellicht veel ellende bespaard gebleven.

Ook Rutte is gewoontegetrouw als een blad aan de boom omgekeerd, en predikt nu enthousiast herbewapening. Dat mag ook opeens, heel onliberaal, best een lieve duit kosten. Zolang het maar niet ten koste van het nultarief voor de superrijken en de fiscale voordeeltjes van z’n vriendenkring gaat. Mark plukt de benodigde pegels liever bij de sociale zekerheid vandaan, en dat is weer ten voeten uit de Rutte die we allemaal kennen.

Hoewel van huis uit pacifist, roep ik al veel langer dat we hoognodig moeten opschalen. Eindelijk gloort hoop aan de horizon, want opeens schijnt Europa wél geld op de plank te hebben dat niet in al dan niet virtuele melkveehouderijen, wegen die nergens toe leiden en - meest recente vergeetput - eurofiele chatbots verdwijnt. Maar het is van hetzelfde laken een pak als een alarminstallatie laten aanrukken terwijl de inbrekers reeds aan het slot van de achterdeur morrelen. 

 

Handjeklap

Inzake Trumps handjeklap met Poetin wordt vaak verwezen naar het beruchte Verdrag van München. Maar de Britten waren tenminste al Spitfires aan het bouwen voordat de hel losbrak. Chamberlain had dan misschien geen ‘peace for our time’ losgepeuterd door andermans grondgebied te verpatsen, maar wél kostbare tijd gekocht. En toen Hitler vervolgens ook Polen binnenviel, hielden hij en zijn opvolger zich aan eerdere afspraken.

Wat evenmin helpt, is dat ze in Brussel (en Straatsburg) nog steeds denken dat ze Europa zonder slag of stoot kunnen uitbreiden tot halverwege Mongolië. Die stupide Ursula heeft kennelijk niks van haar wolvenoffensief geleerd. Het kan best zijn dat 51% van de bevolking van een land als Georgië zich, voor zolang het duurt, bij de EU wil aansluiten (wat, maar dit terzijde, wellicht ook voor het naburige Azerbeidzjan of bijvoorbeeld Kazachstan geldt). Als de overige 49% al dan niet uit eigen beweging mordicus tegen is en zich gesteund weet door Poetin, halen alle betrokkenen zich alleen maar narigheid op hun hals. Nog afgezien van de vraag of al die grensgevallen met een roerige geschiedenis, wankele economie en nóg wankeler regime zo’n aanwinst vormen voor een continent dat toch al tot op het bot verdeeld is.

Terwijl ik dit schrijf, dreigen verkiezingen in EU-lidstaten van zowel het eerste als het laatste uur uit te draaien op een eclatante overwinning voor partijen van extreemrechtse signatuur. Daarbij geholpen door allochtone spijtoptanten die na hun succesvolle asielaanvraag een minstens even extremistische variant van de islam hebben omarmd. En zulks blijkbaar als een vrijbrief beschouwen om lukraak voorbijgangers van de sokken te rijden, te schieten of te steken. Als je in eigen kring de hele dag tegen boerka’s met niet nader gespecificeerde inhoud aankijkt, vormen die 72 maagden natuurlijk een aanlokkelijk vooruitzicht, als welkomstpremie of zo men wil afscheidscadeau. Eén lichtpuntje: als Europa al dan niet letterlijk tot derdewereldcontinent wordt gebombardeerd, laten de vluchtelingen voortaan vanzelf verstek gaan.

 

Oneerlijke strijd

Op zich hebben de ‘new sheriff in town’ en z’n deputy een punt met hun verwijt dat we te laks zijn geweest jegens existentiële bedreigingen uit eigen gelederen. Wat overigens ook tot op zekere hoogte voor het de eigen broek ophouden op defensiegebied geldt. En persoonlijk houd ik er ook niet zo van om mensen met een afwijkende mening per dwangbevel monddood te maken. Alleen al omdat het zo saai discussiëren is als je het overal roerend met elkaar over eens bent. Bovendien kom je geen meter verder als je stoïcijns rondjes draait in de hermetisch gesloten heksenkring van je eigen gelijk.

Wat ik alleen niet begrijp (maar ík ben geen stabiel genie), is waarom die vrijheid van meningsuiting uitsluitend betrekking heeft op oerconservatieve rechtse rakkers. En niet op personen die, ik noem maar wat, wél tot de slotsom zijn gekomen dat het klimaat de verkeerde kant op sprint. Zo’n ideologische zuivering van het overheidsapparaat of persboycot valt bezwaarlijk anders te interpreteren dan ‘slikken of stikken’. Dus qua intolerantie jegens afwijkende standpunten doet de ploeg van Trump niet onder voor de woke safe-space- en dat-mag-je-niet-zeggen-pendant. 

Een koekje van eigen deeg? Misschien, maar de linkse betweters hebben geen rechterhandzwaaier met een half biljoen en z’n eigen asociale medium aan hun zijde om hun goede zaak aan te zwengelen. Dus een oneerlijke strijd, uitgevochten met oneigenlijke middelen bij gebrek aan argumenten, lijkt het wel. Maar in wezen is er niks nieuws onder de zon. Zolang niemand de macht én de moed heeft om ze tegen te houden, leggen de sterkeren de zwakkeren hun wil op. Precies zoals Poetin met Oekraïne probeerde. En Trump keek ernaar en zag dat het goed was. Er is een nieuwe sheriff in de stad en de hele planeet wordt meteen één wereldwijd Wilde Westen. MAGA-petje af.