In wezen is die wereldwijde handelsoorlog een ordinair wedstrijdje wie het verste kan pissen. Dat hebben deskundigen van allerhande pluimage, onder wie een Nobelprijswinnaar economie en diverse oud-presidentskandidaten en -bewindslieden, goed gezien. Het ware verstandig als Ursula zich niet tot drieste tegenzetten laat verleiden. Zeker als vrouw win je nooit van zo’n gigantische ‘prick’. We zítten al in een oorlogseconomie en dat het volgens Trumps accountant enkel beter kan worden als we vooralsnog ons verlies nemen, moeten we ons maar voor gezegd houden. Indien Rusland blijft traineren, China op z’n achterste benen gaat staan en Iran kernwapenvrij moet worden gebombardeerd, is de EU in no time tot nader order terug in de gratie.

De vraag is natuurlijk wat Trump van Europa terugverwacht om die bizarre tarieven weer te schrappen. Meer wapenaankopen, btw-vrijstelling voor Tesla’s, ruim baan voor Meta …? Misschien eist-ie wel dat ons hele diversiteitsbeleid op de schop gaat, lhbti-gerelateerde aangelegenheden voorop. De eerste tekenen aan de wand worden al zichtbaar. Net als klimaatonderzoekers zijn mensen met een X in hun paspoort vogelvrij.

In zekere zin krijgen Brussel en Straatsburg een koekje van eigen deeg voorgeschoteld. Hier en daar is de strijd voor de goede zaak een tikkeltje doorgeschoten in monomaan gedram. Met name op het terrein van de nomenclatuur. En niet elke snackbar hoeft wat mij betreft per se een genderinclusieve wc te hebben. Maar ik zie evenmin aanleiding om zo’n geste per decreet te verbieden.

 

Hellend vlak

Het is hoe dan ook een hellend vlak als we op dat front gaan schipperen, met het spergebied voor andersgeaarden namens de Poolse PiSnichten vers in het geheugen. Zelfs hardliner Nanninga, ex-FvD’er, is - waarvoor hulde - toleranter dan sommige Trump-adepten in de Amerikaanse volksvertegenwoordiging, die een transvrouw pesterig met ‘meneer’ blijven aanspreken. 

Als je interseksuelen en transgenders hun (al dan niet zelfgekozen) identiteit en plaats in de maatschappij ontzegt, sorteer je bovendien voor op nóg drastischer maatregelen. Ik hoef hopelijk niet te expliciteren aan welke duistere periode in het verleden ik denk. Een tijdje geleden zag ik een non-binair fotomodel op de Belgische televisie, zogezegd tegen wil en dank transgender. De persoon in kwestie was geboren met een grotendeels vrouwelijk lichaam, met teelballen op de koop toe. Toen had de kinderchirurg van dienst ongevraagd maar de knoop doorgehakt. 

Zulke ‘weeffoutjes’ staan al sinds mensenheugenis op het repertoire van de Schepper. Getuige allerlei embryo’s op sterk water en een verre voorvader van onze favo flapuit Raven van Dorst. Wat moeten we met zulke hybriden beginnen, in de optiek van de cryptofascisten die zich devote christenen noemen? Helemaal ‘ombouwen’, al dan niet op eigen verzoek, mag niet. Spuitje geven dan maar …? Dat zou wel typisch wezen, aangezien abortus en euthanasie in andere, dikwijls veel uitzichtlozer situaties onbespreekbaar zijn. 

 

Wisseltrofee

Bovendien, stél dat transgenderisme inderdaad een extreme variant van body dysmorphic disorder zou zijn. En dan niet als bijkomende complicatie in sommige gevallen, wat niet geheel ondenkbaar is, maar als unieke én universele verklaringsgrond. Vanuit zo’n radicaal standpunt is het enige overtuigende argument dat Trump en z’n maatjes tegen ‘cosmetische’ ingrepen kunnen inbrengen dat je niet mag klooien aan wat God gemaakt heeft. In dat geval moeten ze maar eens uitleggen waarom dit voor de tieten, konten en lippen van hun trophy wives anders zou liggen. En vergeleken met de kogelstootsters uit de vroegere DDR hebben die legendarische valsspelende transsporters niks om het lijf.

De achilleshiel van het wereldbeeld van figuren als Trump is dat elk spoortje logica en empirisch besef ontbreekt. Als je klimaatverandering onverstoorbaar blijft ontkennen terwijl bij toerbeurt de ene van de helft van de planeet van de sokken spoelt en de andere (waaronder Nederland momenteel) verdort, verschroeit of wegsmelt, ben je hoognodig toe aan een bezoek aan de opticien. Als je niet begrijpt dat je behalve Wall Street ook de rest van de economie saboteert door importtarieven als confetti rond te strooien, is het geen wonder dat je in een vorig leven vaker op de fles bent gegaan dan Tati. En als je allergisch bent voor kritiek, zelfs uit eigen gelederen, en koste wat kost je (on)gelijk wilt verzilveren, ben je ongeschikt als leidinggevende. Punt. 

De eerste tegendemonstraties zijn inmiddels een feit. Het wachten is op een volksopstand, een impeachmentprocedure en vervolgens alsnog de bajes of het bejaardentehuis in. Met enkelband plus een straatverbod voor heel Washington, voor de zekerheid. Kan-ie zich samen met Biden in beurtzang over die ondankbare honden beklagen. Met de bokaal voor Worst President Ever als wisseltrofee voor de onverbeterlijkste ouwe zeur.

 

Trollenkoor

Al die polarisatie over en weer in de samenleving ligt zeker deels aan de sociale media en bijbehorende bubbels. Maar onder de oppervlakte zou best eens een dieperliggende oorzaak aan het werk kunnen zijn: de angst voor de onbekende. Vooral wanneer die niet past in een van onze hokjes van eigen ontwerp. De interseksueel, de travestiet, de lichtgetinte Surinamer, de moslima met hoofddoek, felle lippenstift en strakke leren broek … ze tarten stuk voor stuk courante vooroordelen. Dan wordt anders dan anders al snel iets bedreigends. En vervolgens gaan alle geschutspoorten open en deuren op slot.

Het pijnpunt is dat liberaal, progressief of voor mijn part links tout court zich net zo onwrikbaar op de eigen posities ingegraven heeft als reactionair rechts. En tot overmaat van ramp even fanatiek en humorloos is geworden als de zwartgerokte zedenprediker of raszuivere bruinhemd van weleer. Dat maakt het voor het reactionaire trollenkoor makkelijk scoren. Je hoeft alleen maar scheldend je middelvinger in de lucht te steken en de opgeheven wijsvingertjes maken overuren. Het publiek vindt het prachtig en jij bent de bink. 

Daarbij komt dat zelfspot en relativeringsvermogen de radikalinski van nu wezensvreemd zijn. Wie wil weten hoezeer de tijden veranderd zijn, moet maar eens Boudewijn de Groot, Brel of de soundtrack van Hair aan de verstofte cd-speler voeren. Een ongelukkige opmerking, een ongewenst persoonlijk voornaamwoord kan al de opmaat zijn naar een levenslange vete tussen gezworen vrienden. Zo ruziet en cancelt de oppositie zichzelf de wereld uit en groeit de alt-right-supportersclub exponentieel door.

 

Wederkerigheid

Je hoeft het niet volmondig met iedereen eens te zijn om hem en/of haar in diens waarde te laten. Je hoeft zelfs niet elk afwijkend standpunt te begrijpen. Het voornaamste ingrediënt van tolerantie heet wederkerigheid. Als je verwacht dat de hele wereld naar jouw pijpen danst terwijl je op jouw beurt aan alleman (m/v/i) en diens moeder maling mag hebben, ben je hard op weg een next gen Khomeini of Wilders te worden. Of, in het worstcasescenario, een tweede Hitler of Trump.

Met steeds meer mensen en wapentuig op een aardkluitje dat reeds ruimschoots aan z’n taks zit, is een beetje inschikkelijkheid een absolute must. Anders is het wachten tot een onschuldig aanvarinkje een onomkeerbare kettingreactie ontketent. Waarna we met z’n allen in een even overbevolkt hellevuur eindeloos verder kunnen kissebissen over wie gelijk had. En wiens schuld het is dat de boel is geklapt. Zonder dat de thermostaat een graadje lager moet, dat dan weer wel.

Het hoeft niet noodzakelijkerwijs zover te komen. Je moet Trump één ding nageven. In zijn kruistocht om de hele westerse beschaving naar de ratsmodee te helpen, spaart hij de zijnen niet. Op den duur moet zelfs de meest verstokte hardcore-Republikein dagen dat-ie op de verkeerde muilezel heeft gewed. Zo delft de groothandelaar in loze beloften z’n eigen graf. Maar als hij ook qua omgang met critici en respect voor de democratie de voetsporen van z’n Russische tegenhanger volgt, zou het weleens een lange zit kunnen worden.