Zou Mark dan tóch smadelijk de aftocht blazen, nu steeds meer collega-politici laten doorschemeren dat ze hem niet meer lusten? D66-aartsvader Jan Terlouw gaf aan dat hij in Marks plaats al lang de eer aan zichzelf had gehouden en was opgekrast. Maar Rutte is geen Terlouw, en over zijn eergevoel zou ik me weinig illusies maken. Zijn eigen partij heeft alvast aangekondigd dat hun boegbeeld een blijvertje is, want aan integriteit hebben de blauwe blazers geen boodschap. Dus Rutte IV and counting draait straks toch nog uit op een gezellig rechts onderonsje met Geert, Thierry en consorten. Wat Mark aan de vooravond van de verkiezingen uitdrukkelijk had uitgesloten. Maar ook dát is hij ongetwijfeld straal vergeten.
Typerend is trouwens dat het nu voornamelijk over Ruttes geloofwaardigheid, of gebrek daaraan, gaat. Dat iemand af en toe iets (al dan niet opzettelijk) vergeet, of een loopje met de waarheid neemt, is niet zo heel ongebruikelijk. Althans niet in de politiek. Mark heeft al eerder bewezen een grootmeester in alzheimer op afroep te zijn. De hamvraag zou moeten luiden waarom iemand op aandringen, of ten minste met instemming, van deze gladakker uitgerekend Pieter Omtzigt wilde afserveren. Want achter die simpele vraag schuilt zo’n beetje alles wat mis is met de huidige bestuurscultuur.
Hiermee is meteen de vraag beantwoord waarom ik niet zélf de politiek in ga, indien ik het allemaal zo goed weet. Als muis voel ik me niet op m’n gemak tussen alle ratten die daar al sedert mensenheugenis de dienst uitmaken. Nieuw is volgens mij vooral dat bewindslieden bepalen dat gekozen parlementariërs moeten opstappen. Als míjn geheugen me niet bedriegt, was dat vroeger echt andersom. Maar Rutte had de parlementaire democratie toch al sluipenderwijs uitgehold tot een lege huls - een marketingterm die even veel- of nietszeggend is gebleken als het begrip ‘grondrechten’.
Dat de mores er niet op vooruitgegaan zijn, behoeft evenmin betoog. Voor die arme mevrouw Arib is het voorzitterschap van dat zootje ongeregeld afzien. Haar legendarische voorganger dr. Dolman deed zijn naam eer aan wanneer onder zijn bestier een Kamerlid over de schreef ging. Bijvoorbeeld door een collega met ‘leugenaar’ te betitelen. Met een minister-president die van geheimzinnigdoenerij en kiezersbedrog zijn handelsmerk heeft gemaakt, was dat een dagtaak geweest.
De steeds verdergaande versnippering in verkapte belangenbehartigingsorganisaties en one-issuepartijen is evenmin bevorderlijk voor het afbladderende aanzien van de politiek. Na de moord op Fortuyn klauterde een bonte verzameling gelukszoekers onder zijn vlag over zijn kist in de Kamerbanken. Dit leidde tot memorabele oneliners, zoals de klassieker ‘Dikke lul, drie bier!’ Ik gun de spreker uiteraard beide van harte. Maar ik weet bijna zeker dat ‘professor Pim’ een en ander subtieler had verwoord.
Na het uiteenvallen van deze rebellenclub kregen we de heer Wilders, ook altijd goed voor gepeperde uitspraken en pittige discussies. Onder andere met z’n voormalige buddy Mark, die verklaarde nóóit meer met of met behulp van Geert te willen regeren. Wij zullen het wellicht binnenkort zien. Daarna werd het strijdperk tijdelijk beheerst door de vogelliefhebber Baudet, wiens gevleugelde uitspraken de hem toegedichte intelligentie steeds beter voor het profanum vulgus weten te verdoezelen.
Inmiddels heeft diens renaissancevloot de nodige aanvaringen, averij en schipbreuken opgelopen, maar de reuring werd er niet minder om. Vermoedelijk is de kiezer ofwel zó doof geworden van al dat geschreeuw, ofwel zó dom of wellicht allebei, dat een hele dissertatie vol racistische, seksistische en homofobe puberale oprispingen geen beletsel vormt om op de auctor intellectualis of diens rechterhand (no pun intended) te stemmen. Ook de Leidse universiteit heeft trouwens betere tijden gekend. En dan laat ik andere politieke hemelbestormers nog buiten beschouwing. Het aantal partijen past ondertussen nauwelijks meer op één stembiljet, dus daar is geen beginnen aan.
Door de coronacrisis wordt de bestaande vertrouwenskloof tussen politiek en burger alleen maar vergroot. In de eerste plaats doordat de burger in de praktijk weinig positief effect merkt van de overheidsmaatregelen die officieel zijn bedoeld om diezelfde burger te beschermen. Bovendien komen daarbij vrijheden in het gedrang die in een democratie als wezenlijk gelden. Wanneer de overheid dan ook nog eens zware machtsmiddelen inzet om de burger in het gareel te houden, zoals in Frankrijk, Groot-Brittannië en sporadisch ook Nederland, ligt een Hongkong- of Myanmar-scenario op de loer. In België is de regering inmiddels door de rechter teruggefloten. Zal, net als hier, wel niet lang duren. Acute noodsituatie, blabla, enfin.
Ondertussen duurt die acute noodsituatie alweer ruim een jaar. En echt beter lijkt het niet te worden. Want het vaccinatieprogramma dat tot de door Mark en z’n handlangers beloofde versoepelingen moet leiden, komt maar niet van de grond. In Nederland leken de GGD’s even een amechtig sprintje te trekken om de achterstand niet nóg verder te laten oplopen. Dit leverde een dagrecord van (uit m’n blote hoofd) zo’n 80.000 prikken op. In Engeland hebben ze de 900.000 aangetikt, waarbij nog aangetekend moet worden dat ze in Alphen valsspeelden door dubbele doses toe te dienen. Zo kom je wel door je schamele voorraad heen.
Maar al snel verdween het AstraZeneca-vaccin weer letterlijk en figuurlijk in de ijskast. Vanwege enkele verdachte sterfgevallen (Duitsland negen, Engeland zeven, en Nederland één) is deze hele poot van het vaccinatieprogramma tot nader order stilgelegd. Virologe des Vaderlands Marion Koopmans plaatste meteen een paar kritische kanttekeningen bij de gang van zaken. Met als voornaamste punt dat de kans om aan corona te overlijden zelfs in het worstcasescenario een veelvoud bedraagt van de risico’s bij vaccinatie, dat op trombose incluis.
Uiteraard is dit geen reden om de kwestie niet tot op de bodem uit te zoeken. Ieder sterfgeval aan zeldzame maar ernstige bijwerkingen is er één te veel. Maar je zou graag wat meer bijzonderheden over de slachtoffers vernemen. Kregen deze jonge vrouwen, die bij het huidige priktempo normaliter nog lang niet aan de beurt zouden zijn, voorrang omdat ze in de gezondheidszorg werkten, of op medische indicatie? Voor een juiste beoordeling maakt dat nogal wat uit. En is er, gezien de vrouwelijke oververtegenwoordiging, misschien een verband met de anticonceptiepil? Maar ook de Duitse evenknie van het RIVM omarmt kennelijk de Rutte-doctrine.
In Nederland is de hele vaccinatiemachinerie dus opnieuw krakend tot stilstand gekomen. Eer die straks weer is opgestart, zijn we een paar weken en honderden ‘gewone’ coronadoden verder. Want de (avond)klok tikt door, óók met een demissionair kabinet. In Engeland blijven ze onverdroten dóórprikken, met dezelfde quasionverstoorbare vastberadenheid waarmee ze in de oorlog Spitfires de lucht in bleven sturen. Die stortten ook wel eens, goedschiks of kwaadschiks, neer. En ook daarbij vielen slachtoffers te betreuren. Maar anders had Engeland de Battle of Britain nooit gewonnen.
De statistieken spreken boekdelen. In het veel kleinere Nederland bedraagt het dagelijkse aantal besmettingen inmiddels ruim het dubbele van dat in het Verenigd Koninkrijk. Het verschil met het qua bevolkingsomvang vergelijkbare Frankrijk is opgelopen tot meer dan een factor tien. Het zal die fascistoïde controlefreak van een Macron niet deren. Die connard vaardigt gewoon een hele ris nieuwe decreten uit, en laat duizenden extra politieagenten los om de Parijzenaars met grof geweld tot de orde te roepen, want daar zijn les flics goed in. Dát zal dat gepeupel leren wie de baas is! Vive la France, vive l’Europe! Zijn Oostenrijkse wegbereider had ervan gesmuld.
In Nederland zal het onder Rutte IV, V, VI en ga zo maar door niet veel anders zijn. Even leek het erop dat de teflonpremier het te bruin had gebakken. Maar de huidige stand van zaken wekt eerder de indruk dat de valse messias uit de dood is herrezen. Zalig Pasen.