Tijdens zijn autistische tirade over het Bondgirlverleden van minister Kaag liet de rechtser-dan-rechtsfilosoof van de complottheorieënmaffia een inkopper voor open doel liggen. Hare Excellentie is namelijk niet competent. Dit bedoel ik vanzelfsprekend niet in z’n algemeenheid. Op het beleidsterrein van buitenlandse betrekkingen, waar zij tot voor kort werkzaam was, kon zij bogen op uitstekende papieren en een indrukwekkende staat van dienst. Maar op het ministerie van Financiën heeft zij niets te zoeken. Alsof je een digibeet tot ICT-manager bombardeert.
Naast het onderlinge gekrakeel vormt de verdeling van ministersposten het beste bewijs dat het in de politiek uitsluitend om de poppetjes draait. En niet om het landsbelang (wat dat ook moge zijn), het welzijn der bevolking of aanverwante trivialiteiten. Waar het in zwaar weer toe leidt als een landrot aan het roer staat te schutteren, hebben we gedurende de coronacrisis aan den lijve ondervonden. Minister De Jonge, in zijn eerdere hoedanigheid van onderwijswethouder een passabele keus, strompelde op z’n soulstappers van de ene miskleun naar de andere. Dat de volledig gederailleerde woningmarkt onder zijn bestier nauwelijks tekenen van herstel vertoont, behoeft geen betoog. Je vraagt je af wanneer de bodem van de beunhaasbenoemingen bereikt is. Max Verstappen als minister van Milieu, mr. Weski die de scepter zwaait over het departement van Justitie en Veiligheid?
Gelukkig werd het vermeende spionageschandaal al snel overschaduwd door het verongelijkte gejengel van de heer Baudet inzake de doodsbedreiging die voetbalveteraan Johan Derksen, de voormalige vleugelverdediger van het druipkaarsenventend bierelftal dat model had gestaan voor de film Early Man, aan diens adres zou hebben geventileerd. Het lijkt mij eerlijk gezegd een storm in een reageerbuis oververhit rioolwater. Nog daargelaten dat de heer Baudet, als voorman van een rebellenclub die zich laat fêteren door Russische staatsmedia en kwistig met tribunalen en dergelijke schermt, zelf ook niet bepaald een blanco conduitestaat bezit, kraamt de heer Derksen in zijn nadagen wel vaker tenenkrommende kolder uit. ‘Ik heb niet overal verstand van, maar wél overal een mening over’, is naar eigen zeggen zijn lijfspreuk. Op zowel het een als het ander valt me dunkt weinig af te dingen. Nochtans klinkt het vrijblijvende gefoeter van een talkshowtafelschuimende degradatiekandidaat me nét iets minder onheilspellend in de oren dan de dreigementen van een in het nauw gedreven kernkoppencollectioneur. En als het gaat om zolderverdiepingen waar het behoorlijk spookt, weet ik nog wel een paar andere adresjes.
Bij al dat gezwatel over deep states en de begeleidende fakkeloptochten zou je bijna vergeten dat dergelijke complottheorieën over corrupte elites die vanachter de schermen hun eigen zaakjes behartigen niet nieuw zijn. In de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog werd die elite vereenzelvigd met ‘het internationale Jodendom’, iets waarmee ome Adolf overigens evenmin de primeur had. We zouden inmiddels kunnen weten waartoe dát heeft geleid.
Nu mag je van de modale FvD-stemmer - en bij uitbreiding modale stemmer in het algemeen - niet te veel historisch besef verwachten. Maar iemand die parttime geschiedenis heeft gestudeerd en er graag prat op gaat dat-ie geniaal is (wat overigens vaker voorkomt bij narcisten met een napoleoncomplex), zou toch moeten weten dat een natiestaat bij een overdosis nationalisme eenvoudig uitmondt in een nazistaat.
Over nazistaten gesproken: de Russische president heeft de druk op de rode knop weer een stap dichterbij gebracht door de bezette Oekraïense gebieden gemakshalve bij z’n kroondomein in te lijven. Profiteer ervan, zolang het nog kan. Op de vermaarde Russische leest geschoeide democratische verkiezingen moeten deze vlucht naar voren van een vernisje van legitimiteit voorzien. En inderdaad: uit de officiële uitslagen blijkt dat een overweldigende meerderheid van 117% vóór toetreding tot het moederland heeft gestemd, bij een opkomst van maar liefst 134%.
Merkwaardigerwijs lijken niet alle Russen in de rij te staan om zich te laten mobiliseren teneinde het nieuwbakken territorium tegen de barbaarse invallers te verdedigen (Zelensky zou z’n tegenoffensief natuurlijk altijd tot ‘vredesoperatie’ kunnen omdopen als blijk van z’n goede bedoelingen, in plaats van opnieuw toenadering te zoeken tot de NAVO). De vuurwerkhooligan in Pyongyang staat ongetwijfeld kwispelend in de startblokken om ook een kopek in het lijkzakje te doen. Poetins trouwe boezemvriend Xi daarentegen zal de ontwikkelingen met gemengde gevoelens aanschouwen. Straks organiseren ze óók zo’n volksraadpleging in het opstandige Taiwan ...
Bij dit alles wordt vaak uit het oog verloren dat Zelensky en z’n voorgangers de situatie in het oosten des lands op scherp hebben gezet met hun assimilatiepolitiek, waarbij alles wat Russisch riekte uit het openbare leven werd verbannen. En als Jaap de Hoop Scheffer, die nu in ieder opinieprogramma z’n mondje roert, datzelfde mondje heeft gehouden toen Poetin ‘m vijftien jaar geleden toevertrouwde dat verdere uitbreiding van de NAVO een no-go was, is de man nog onnozeler dan ik dacht.
Dat neemt niet weg dat de uitslag van zo’n schijnreferendum, waarbij alle potentiële tegenstemmers zijn doodgeschoten, gedeporteerd dan wel gevlucht of zich achter hun gebarricadeerde voordeur hebben verschanst, evenveel waard is als een Russische veiligheidsgarantie. Maar de burenruzies aan de grens zullen blijven voortduren, hoe ver je die grens ook naar het oosten terugschuift of verder westwaarts oprekt. Zowel Zelensky als Poetin zou dit moeten weten. Behalve dat ze niets oplossen, impliceren eventuele grenscorrecties óók dat je een premie stelt op de inzet van grof geweld.
Terwijl een Derde Wereldoorlog boven de markt hangt, de gemiddelde Rus monddoder is dan ooit en de ‘robuuste sancties’ de Europese bevolking harder lijken te treffen dan het beoogde doelwit, is het geen wonder dat de grootste politieke aardverschuivingen zich vooralsnog voltrekken in het geallieerde kamp. In het voetspoor van Denemarken maakte ook Zweden recentelijk een ruk naar rechts, terwijl de Italianen massaal voor een mevrouw stemden die op z’n zachtst gezegd ultraconservatief mag worden genoemd.
In het van de EU losgeweekte Verenigd Koninkrijk heeft mevrouw Truss zich tot ieders verbazing (ook de mijne) ontpopt als Mega Maggie-wannabe. Die andere Liz heeft zich ongetwijfeld in haar graf omgewenteld toen bleek dat ze met haar laatste ademtocht dit schijnheilige loeder tot opvolger van Brexiteer Boris had benoemd.
Het voornemen om het economische tij te keren door de armen te laten bloeden om extra belastingvoordeeltjes voor de rijken te bekostigen, heeft zelfs bij het Internationaal Monetair Fonds tot opgetrokken wenkbrauwen geleid. Alleen al omdat dit kunstje bij de vorige crisis óók niet had gewerkt. Van het gesuggereerde trickle-down-effect op de Britse economie blijft bitter weinig over wanneer de begunstigde de (door minderbedeelden) zuurverdiende centjes niet bij de kruidenier om de hoek, maar een Italiaanse sportwagenfabrikant of makelaar in Florida spendeert. Al kunnen ze daar wel wat financiële steun voor een renovatie gebruiken ...
In Nederland draaien de voedselbanken steeds meer omzet en valt van het voorgespiegelde prijsplafond voorlopig weinig terug te zien op de energienota. Terwijl we asielzoekers letterlijk in de kou laten staan, of liggen. Met uitzondering van de veiligelanders die plunderend en kontknijpend extreemrechts in de kaart spelen, want die kunnen we in tegenstelling tot gevluchte Irakezen en Afghanen niet terugsturen. Maar niet alleen in de islamitische wereld wordt de klok teruggedraaid door onverdraagzame kwezels. In de Verenigde Staten is Roe v. Wade op non-actief gesteld, en als het aan Meloni, Orbán en consorten ligt, gaat het in Europa dezelfde kant op.
Vervolgens is de lgtbi-community aan de beurt. In EU-landen als Polen, waar ze ampele ervaring hebben met pogroms, zijn sommige gebieden al judenfrei verklaard voor andersgeaarden. Nota bene onder auspiciën van de koorknapenbatserskerk - waar halen die in wijwater gemarineerde ouwelvreters in godsnaam het gore lef vandaan ...? Zelfs de vrije verkrijgbaarheid van voorbehoedsmiddelen staat ter discussie. Wat helemaal idioot is, want ook de vroeger zo preutse ChristenUnie beaamt tegenwoordig volmondig dat voorkomen beter is dan genezen. Gelukkig maar dat een Kees van der Staaij zich sterk maakt voor de vaderschapsrechten van verkrachters.
Ook in Nederland rommelt het aan de horizon. Maar terwijl donkere wolken zich samenpakken boven iedereen die weeffoutjes vertoont in het geijkte stramien, loopt de woke clan te hoop tegen het benodigde stempeltje om de ‘m’ officieel in een ‘v’ of andersom te laten veranderen. Als het nou ging over het stevige prijskaartje dat aan zo’n ‘deskundigenverklaring’ hangt, kon ik het als nieuwbakken Nederlander in dure tijden nog billijken. Of over de vraag of zo’n etiketje echt nodig is. Want zelfs als er eentje bij komt, in de vorm van een neutrale ‘x’, blijven altijd personen over die recht menen te hebben op hun eigen etiketje.
Misschien is het hele binaire denken achterhaald. Dat geldt voor begrippenparen als ‘homoseksueel’ en ‘heteroseksueel’ (volgens een goede vriendin, veel woker dan ik, zijn we allemaal bi), ‘jong’ en ‘oud’ en - durf ik het te zeggen ...? - ‘wit’ en ‘zwart’. Als ik de mevrouw die onlangs met veel bombarie als partijvoorzitter van BIJ1 is opgestapt omdat ze zich nog nooit zo respectloos bejegend had gevoeld als ‘zwarte vrouw’, aan de hand van een kleurenkaart zou moeten determineren, kwam ik eerder uit in de buurt van kastanjebruin. Albino’s zijn eveneens zeldzaam. We maken een halszaak, een discriminatiegrond, een scheldwoord of juist een geuzennaam van een arbitrair label dat verreweg de meesten van ons bij lange niet kunnen waarmaken.
Natuurlijk is de een zwarter, vrouwelijker of homoseksueler dan de ander. In de meeste situaties is je huidskleur, gender/geslacht of seksuele voorkeur echter volstrekt niet relevant. Tussen de lakens in beide laatstgenoemde gevallen wellicht wel, op het sportveld soms, maar niet in de bus of achter de balie. Dat de praktijk weerbarstiger is, blijft te betreuren. Maar dat wordt er niet beter op wanneer je je aan zo’n eendimensionale identiteit vastklampt alsof het een knuffelbeer is, en van de hele wereld verwacht dat die je op afroep betitelt met hij/zijn, zij/haar of die/hun. Als het puur draait om hoe jíj je op dát moment voelt, moet je ook Ratelband z’n zin geven als die naar eigen goeddunken een paar decennia van z’n officiële leeftijd wil aftrekken.
Kortom: eerst de hoofdzaak aanpakken, dan worden we het vanzelf ook wel over al die bijzaken eens. Zolang partijen als BIJ1 niet eens met één armzalige Kamerzetel de gelederen gesloten kunnen houden, zijn reactionaire volksmenners als Meloni, Baudet en Poetin bij voorbaat verzekerd van een gemakkelijke overwinning.