Merkt u al dat het zonnetje weer is gaan schijnen? (Had ik potdorie bijna gevraagd: wordt u al lekker bruin …?) Zelf heb ik, als ervaringsdeskundige, weinig fiducie meer in weersvoorspellingen. Maar het is een zalig vooruitzicht dat de Nederlander - u en ik dus, en naar verluidt zélfs de koffiejuffrouw met haar koddige kopvodje of uw overbuurman wiens pa uit het verre Paramaribo overwoei - de eigenlijke winnaars van de verkiezingsstrijd zijn. Zoiets geeft de burger weer moed.
En dat nota bene bij monde van de man wiens ‘partij’ al vanaf de oprichtingsdatum een onemanshow is, zonder leden die iets in de melk hebben te brokkelen. Of politici die tot op zekere hoogte een eigen koers kunnen varen. Wat ik op zich wel kan vatten, want een paar medestrijders uit de goeie ouwe Fitnatijd hebben sindsdien gemene zaak met de vijand gemaakt. Bij Geerts vroegere partij de VVD hebben ze eveneens slechte ervaringen met separatisten. Als de PVV-voorman zich na de verkiezingsuitslag 36 keer had kunnen laten klonen, had-ie dat zeker niet nagelaten. En niet alleen om moordlustige idioten het leven wat moeilijker te maken. Een leider die in z’n eentje bepaalt wat goed voor zijn volk is: aan wie, waar en wanneer doet me dat alweer denken …? Oeps … sorry: dat flapte eruit.
De aanloop naar het eerste kabinet Incognito I maakt direct duidelijk dat het meer dan ooit om de politieke poppetjes draait. Over de excuustruus van de liberalen hoeven we het niet meer te hebben. Die heeft zelf al zó veel lopen draaien dat m’n maag zich spontaan omdraait zodra ik dat mens zie.
Opmerkelijker is de tournure van de klokkenluider van de Toeslagenaffaire, die gaandeweg de campagne uit de kast kwam als pleitbezorger van regeren over rechts. Misschien wegens een misverstand over de betekenis van de term ‘rechtsstaat’; dat kan ik als buitenstaander lastig beoordelen.
Nu ligt hij blijkbaar weer dwars over de benoeming van Plasterk tot premier. En dan niet omdat de man zich in een vorig leven aan een staaltje zelfverrijking ten koste van de publieke zaak lijkt te hebben bezondigd om z’n zwitserlevengevoel te spekken, maar vanwege een onbeduidend akkefietje over een pleziertochtje met Plasterks dienstlimousine. Overmaatse egootjes staan bij de geringste kleinigheid op knappen. Ik zie Pieters zure zuigmondje, waaraan enkel meneer pastoor in diens geboorteplaats wellicht zoete herinneringen bewaart, al geëmotioneerd trillen tijdens zijn verongelijkte betoog waarom die gemenerik van een Ronald dus écht níét kan, no way! Allemaal in het belang van de bestaans- en rechtszekerheid, vanzelfsprekend.
Nu had Omtzigt tijdens de onderhandelingen zelf ook een paar geintjes geflikt die niet helemaal door de beugel konden. Maar Plasterk weet hoe de hazen lopen, en is - in De Telegraaf, uiteraard: PvdA-dissidenten kennen hun pappenheimers - publiekelijk door het stof gegaan. De toekomst zal uitwijzen of dat genoeg was om de napijn op kruishoogte te stillen. Voor mij zijn die twee al bij voorbaat finaal door het ijs gezakt met hun divagedrag. Maar terwijl ik dit schrijf, is de relatietherapie in volle gang. Ik ben geen fan van Caroline met haar boerenverstand, maar als ik met een joker naar keus uit dit kwartet moest gaan kamperen, wist ik het wel. Ben ik in elk geval verzekerd van een solide bord eten. Elk beetje bestaanszekerheid is beter dan niets.
Jammer genoeg hielden de tegengeluiden uit de oppositiebanken ook niet echt over. EU-veteraan Timmermans bleef als vanouds in z’n eigen natte droom ronddobberen, terwijl de rooie rakkers van de SP strandden in grijsgedraaide klassenstrijdretoriek. De voorzitter van de Erdoganfanclub brak een lans voor gediscrimineerde minderheden, waarbij moet worden aangetekend dat discriminatie in diens denkpatroon uitsluitend discriminatie van moslims omvat. Gelukkig zag hij ook een lichtpuntje: zijn achterban mag voortaan weer met 130 kilometer per uur over de snelweg scheuren. Dat schiet inderdaad op … De meest zinnige observatie kwam van Volt-lijstrekker Laurens Dassen, die zich liet ontvallen dat van het beloofde zonnetje weinig te merken was. Noch buiten, noch binnen.
Ik heb hier al eerder verklapt dat ik weinig heil zag in Fransjes verwoede pogingen om de formatieonderhandelingen te kapen. Beter Geert even z’n gang laten gaan, met alle gevolgen van dien. Zodat-ie hopelijk van z’n voetstuk dondert voordat hij bij de volgende stembusgang gratis en voor niets een absolute meerderheid in de schoot geworpen krijgt. Helaas is het rechtse rariteitenkabinet kennelijk slimmer dan ik dacht. Want uit de mondjesmaat vrijgegeven informatie blijkt dat ze hun achterban in eerste instantie lekker willen vertroetelen, en de rekening hebben doorgeschoven naar het eind van de rit. Wat betekent dat hun opvolgers voor de schade mogen opdraaien wanneer die rit niet wordt uitgezeten.
We zullen het zien. In de tussentijd heb ik m’n stempas voor de Europese verkiezingen voorlopig maar zuinig bewaard. Thuisblijven kan tenslotte altijd nog. En als ook in Brussel (en Straatsburg) zo’n ruk naar rechts op de loer ligt, wil ik in elk geval achteraf kunnen zeggen dat het niet aan mij heeft gelegen. Aan de juiste kant van de geschiedenis staan en zo, al is dat ook zo’n cliché dat vandaag de dag te pas en te onpas wordt gebruikt.
Misschien raak ik voor het zover is wel m’n Nederlanderschap kwijt, vanwege alle lelijke dingen die ik over de nieuwe machthebbers heb gezegd. Dat zal dan niet alleen voor mij knap lastig worden, want ik weet eerlijk gezegd niet eens of ik de Britse nationaliteit van mijn vader nog bezit. In het ergste geval beland ik na de gedwongen overtocht in Rwanda, want op die archipel net buiten Fort Europa is ook al zo’n buitenwipper aan de macht. Met een buitenlandse afkomst en een kleurtje weliswaar, maar dat zegt natuurlijk niet alles. Net als bij radicale moslims zijn neofieten vaak het fanatiekst.
Wat mijn moeder betreft, wil ik de heer Wilders graag meegeven dat die tijdens de oorlogsjaren óók in zekere zin haar Nederlanderschap was kwijtgeraakt, puur en alleen omdat ze tot een toenmalige minder-minderheid behoorde. En na terugkomst uit de onderduik van sommige vaderlandslievende Nederlanders, die (met dank aan Bomans, wederom) ná de oorlog in het verzet hadden gezeten, te horen kreeg dat ze haar beter hadden kunnen … vul zelf maar in.
Dat zonnetje geloof ik dus pas nadat ik het met eigen ogen gezien heb. Voor de goede orde voeg ik daaraan toe dat ik weliswaar een pessimist ben, maar niet doctrinair. Dat is ook de reden dat ik niet op een partij stem omdat die beweert dat die links, liberaal, links-liberaal of (in henk-en-ingridtaal) voor de vrijheid is, terwijl in woord en daad het tegendeel blijkt.
Ach, de kabinetten Rutte 1 t/m 29 maakten er ook een puinhoop van. Anders had de PVV de verkiezingen nooit kunnen winnen. Dus als de heer Wilders er verrassenderwijs in slaagt om Nederland in vier jaar tijd tot het aards paradijs te herscheppen zonder alle inwoners met een exotisch kleurtje, ander geloof, afwijkende genderidentiteit of perskaart met wortel en tak uit te roeien, zal ik alleen al daarom niet klagen. Juist als pessimist word ik graag in het ongelijk gesteld. Maar nogmaals: eerst zien …