Aan de vooravond van de Europese verkiezingen, die er ditmaal echt om gaan spannen, laat de Europese Unie gedienstig zien waar deze would-begrootmacht in uitblinkt. Namelijk van muggen olifanten maken en vice versa. Tot mijn stomme verbijstering mocht ik vernemen dat de oer-Hollandse rookworst het binnenkort zonder rooksmaak moet doen. Althans zonder de huidige kunstmatige rooksmaak, want de aroma’s die daarvoor worden gebruikt, zijn mogelijk kankerverwekkend. Hoe groot dat risico is, weet men nog niet, maar de EU gaat veiligheidshalve uit van een (het staat er heus) ‘worstcasescenario’. Je zou verwachten dat ze dat dan ook bij glyfosaat zouden doen, maar nee dus.
Nu heb je ook nog rookworsten die op de traditionele manier worden gerookt. Met houtrook, en dat die kankerverwekkend kan zijn, staat onderhand vast. Maar deze worst practice kan blijkbaar wél door de beugel. Vermoedelijk op voorspraak van de fransozen, die gehecht zijn aan inheemse delicatessen als slakken, tripes à la mode de Caen en rottende kaas doordesemd met levende maden voor een lekkere bite. Bon appétit.
Voor u gaat mekkeren dat ik namens de vleesmaffia spreek: deze muis blieft geen andere zoogdieren op z’n bord en is dus geen belanghebbende. Maar snapt u het nog …? Ik niet.
Misschien kunnen liefhebbers voor een van de Brusselse europaleizen een barbecue houden om de bewoners op andere gedachten te brengen. Tenslotte is dat een paar honderd boze boeren met Frans’ klimaatplannen ook gelukt. Wat ze níét voor elkaar kregen, was een verlenging van de Nederlandse uitzonderingspositie binnen het Europese mestbeleid. Misschien omdat de solidariteit van agrariërs niet verder strekt dan de landsgrenzen. Daardoor moeten Nederlandse boeren hun mestoverschot voor veel geld laten afvoeren.
In het belang van het milieu zou dat nog te billijken zijn. Ware het niet dat diezelfde boeren vervolgens voor nóg meer geld kunstmest mogen aanschaffen om hun akkers te bemesten. Per saldo is het netto-effect negatief, want kunstmest bevat minstens evenveel stikstof en scoort veelal slechter qua nitraatuitspoeling. Nog daargelaten dat bij de productie veel energie wordt verbruikt en CO2 vrijkomt, en dat de afgevoerde mest ook ergens naartoe moet.
De enigen die hier vrolijk van worden, zijn de aandeelhouders van kunstmestgrossier OCI. Temeer omdat hun belastingadviseurs een handige truc hebben ontdekt om de dividendbelasting te omzeilen. Schadepost voor de Nederlandse schatkist 750 miljoen, blijkens de NRC. En dan maar jammeren dat de burger z’n bekomst van de gevestigde politiek heeft …
Gelukkig hebben wij onze gepermanente messias, die ons binnenkort uit onze ellende zal verlossen. Al stelt-ie, net als de énige échte, het geduld van z’n volgelingen danig op de proef. Het wil kennelijk maar niet vlotten met de formatie. Getuige de openbaringen die ons via het medium X ten deel vallen, blijft het asieldossier een heet hangijzer. Zoals de kaarten er nu voor liggen, valt niet uit te sluiten dat het nieuwe kabinet vanaf het bordes meteen dit vraagstuk tot crisissituatie bombardeert.
Je zou wellicht denken: we hebben net een coronacrisis en een energiecrisis achter de knopen, met een structurele woningcrisis als decor en een klimaatcrisis als zwaard van Damocles boven onze veelgeplaagde hoofden. Dus een asielcrisis kan Bruin óók nog wel trekken. Het punt is alleen dat die asielzoekers op de eerdergenoemde issues het grote verschil niet zullen maken. Je haalt hooguit lokaal wat druk van de ketel, maar daar hadden we die Spreidingswet al voor. Nog los van de vraag of een asielstop zomaar kan en mag, en hoe de PVV ervoor denkt te zorgen dat de grenzen potdicht blijven (tussen haakjes: ook voor de Hongaarse schoonfamilie en frauderende Bulgaren?).
Misschien kan onze grijzende eminentie z’n licht opsteken bij de Britse premier. De opvolger van clown Boris is een conservatieve komediant die zich graag afficheert als compromisloze hardliner. Illegale immigranten die de oversteek per opblaasboot hebben overleefd, worden onverwijld op het vliegtuig gezet naar Rwanda. Terug bij af is een understatement.
Nou is het, zeker sinds de Brexit, lastiger om de Engelse grens te passeren dan die tussen Nederland en onze ooster- of zuiderburen, maar daarover niet gezeurd. En persoonlijk heb ik het ook niet zo op illegale migratie. Je weet nooit of op zo’n overtocht niet een aspirant-terrorist meelift, of iemand met ebola onder de leden. Degenen die daar het meest van profiteren, zijn mensensmokkelaars, die hun passagiers veel geld laten ophoesten voor een ongewisse toekomst. Wanneer de expeditie al niet op volle zee strandt, dan vaak wel in de spoelkeuken of een bordeel. Als een illegale migrant wordt uitgebuit of misbruikt, of dakloos of gewoon ziek wordt, kan die nergens terecht. Maar bootvluchtelingen zijn net mensen: ze geloven wat ze willen geloven.
Puur kwantitatief gaat deze maatregel, áls die al effectief blijkt, de Britse woningmarkt echter evenmin ontlasten. We hebben het naar schatting over 40.000 nieuwkomers per jaar, op een totaal van dik 1,2 miljoen. Onder wie veel buitenlandse studenten, expats en arbeidsmigranten, die hard nodig zijn om de door de vergrijzing in haar voegen krakende gezondheidszorg overeind te houden. Kortom: een staaltje symboolpolitiek voor de bühne onder het beproefde motto ‘verdeel en heers’.
In Nederland zit de woningmarkt eveneens muurvast, en die schaarste leidt tot navenante prijsstijgingen. De enige echte remedie is huizen bijbouwen. Omdat dit helaas niet van een leien dakje gaat, houdt minister De Jonge, die al eerder excelleerde tijdens de coronacrisis, z’n voet op de rem bij de huurverhogingen. Meer dan een lapmiddel is dat natuurlijk niet. Maar je moet toch wat om te voorkomen dat het huisjesmelkersgilde slapend steenrijk wordt door de situatie.
Nu gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat commerciële verhuurders geen spekkoper meer zijn. Toen de woningprijzen lager waren dan nu, kaapten zij her en der pandjes weg voor de neus van andere gegadigden. Dat overbieden leidde uiteraard tot verdere prijsstijgingen. Bovendien kwam daar niet zelden geleend geld aan te pas. Maar zolang de rente laag bleef, betaalde zo’n gok zichzelf gegarandeerd terug. Nu die rente weer stijgt en de huursector aan banden wordt gelegd omdat steeds meer mensen klem zitten tussen astronomische woonlasten en gebrek aan alternatieven, plengen vastgoedspeculanten krokodillentranen en wordt gedreigd met uitponding.
Dat laatste lijkt me sowieso niet echt een drama: elke koper voor eigen gebruik is een huurder minder. En wat de zielige verhuurders betreft: de huurprijzen zijn de afgelopen decennia zó hoog opgestuwd dat het gek moet lopen als je daar, als bonafide krottenkoning met een allergie voor onderhoud, op toelegt. En voorlopig is het nog niet zo dat huizen met verlies van de hand moeten worden gedaan. Het is daarom merkwaardig dat BoerBurgerBedrog zich voor het karretje van de bakstenenverzamelaars laat spannen. Het beste bewijs dat de partij die nog geen jaar terug uit het niets zestien zetels in de Eerste Kamer in de wacht sleepte, in feite op z’n hoogst honderdduizend mensen vertegenwoordigt. Meer boeren en boerinnen zijn er in Nederland niet. Of je moet huisjesmelkers als melkveehouders meerekenen.
De kloof tussen burger en politiek valt niet alleen de politiek te verwijten. De kiezer is zowel goedgelovig als grillig, en trapt telkens weer in gladde praatjes en loze beloften … tot de luchtballon knapt. Zoals Wim Kan al wist, is de term democratie overoptimistisch, want in feite hebben politici het voor het zeggen. Maar de burger heeft aan het slot van de rit, bij nieuwe verkiezingen, het laatste woord. Als ik Frans heette, zou ik Geert collegiaal de kans gunnen om ook een keer grandioos op de bek te gaan.