Kennelijk word ik sentimenteel op m’n ouwe dag. Toen ik las dat Poetin voor Trump had gebeden na die mislukte moordaanslag, moest ik mijns ondanks een traantje van ontroering wegpinken. Dat is toch nobel en onbaatzuchtig van die prachtvent, dat hij ook op zijn beurt voor z’n pendant op de knietjes gaat? Zeker als je in aanmerking neemt dat hij ook nog een ‘prachtig portret’ van zijn weldoener in het Witte Huis had laten schilderen. Zou Vladimir soms voor het slapen gaan schietgebedjes voor zijn voormalige tegenstanders Navalny en Prigozjin prevelen? En zo ja, zou God hem net zo’n gewillig oor lenen als Trump …?

Nu koester ik, vermits ik toch op de biechtstoel zit, zelf eveneens een konterfeitsel van Mr. President. Minder iconisch, maar mijn middelen zijn nu eenmaal beperkt. Ik behelp me met een kopie op alledaags krantenpapier van de allegorische schets van het stabiele genie als ‘spread eagle’ die onlangs uit Oppenheimers tekenpen is gevloeid. Soms zegt één spotprent meer dan duizend woorden wartaal en stompzinnige opmerkingen (en ja, ik wéét wie het zegt).

Dictaturen hebben momenteel overal ter wereld de wind mee. In Turkije heeft Erdogan in de aanloop naar de presidentsverkiezingen alvast maar een potentiële concurrent veilig achter de tralies opgeborgen. Onder andere vanwege fraude en machtsmisbruik, want de godvruchtige sültan heeft zoals algemeen bekend een bonte schare loslopende familieleden dood aan corruptie en nepotisme. Massale demonstraties voor de vrijlating van de populaire burgemeester van Istanboel werd dan ook met knuppels en pepperspray de kop ingedrukt. Reeds ruim duizend Imamoglu-aanhangers gingen hun voorman achterna, aangezien ze in het aanmerkelijk minder seculiere Ankara niet houden van zachte heelmeesters. In welk deel van Turkije de wieg van het gros onzer Nederturken stond, is genoegzaam bekend.

 

Audiëntie

Hoewel Erdogan en de zijnen onverholen aankoersen op een lightversie van Iran, houdt de EU zich zorgvuldig op de vlakte. Want als de Amerikanen foetsie zijn, kunnen we deze zwaarbewapende NAVO-bondgenoot nog weleens hard nodig hebben. Je moet Erdogan, hoe je ook over hem denkt, nageven dat-ie ballen als sloopkogels heeft. Ook tegenover grote overbuur Rusland. Wat je van diverse coryfeeën dichter bij huis bezwaarlijk kunt zeggen. Het had Rutte gesierd als hij op audiëntie bij Trump voor wethouder Hekking had gespeeld.

Ondertussen mogen we ons in Nederland nog steeds gelukkig prijzen vergeleken met de rest van de wereld. Ook letterlijk, gezien onze eervolle vijfde plaats in het actuele World Happiness Report namens de Verenigde Naties. Alleen enkele Scandinavische landen scoren nóg hoger. De Verenigde Staten moeten genoegen nemen met een vierentwintigste positie, áchter Canada. Dus ik sluit niet uit dat de VS binnenkort ook met veel bombarie uit de VN stapt. Rusland en China bungelen in de middenmoot, en Turkije en Iran nog een paar verdiepingen lager. Evenals Oekraïne, al spelen daar vermoedelijk ook andere factoren mee. 

Absolute hekkensluiter is Afghanistan, mede omdat de vrijheid om eigen levenskeuzes te maken daar nihil schijnt te wezen. Zeker als je vrouwen als mensen meetelt, wat in die contreien allerminst een vanzelfsprekendheid is. Is het denkbaar dat aan het islamistische gedachtegoed een minuscuul schaduwkantje kleeft …?

 

Voortschrijdend inzicht

Over kiezen gesproken: in de meest recente peilingen staat de PVV zowaar op verlies. Blijkbaar hebben veel Henken en Ingrids toch wat bedenkingen over dat vriendschapsspeldje. Al is het maar uit eigenbelang: vanouds het leitmotiv in PVV-milieus, tot en met ontwikkelingshulp aan toe. Als onafhankelijkheid en isolationisme opeens op gespannen voet komen te staan omdat het in Washington ook eigen volk eerst is, gaat dat begrijpelijkerwijs schuren. 

Ik zou me niet te gauw rijk rekenen, want de PVV is nog steeds de grootste partij. Aan de andere kant liggen de coalitiepartners BBB en met name NSC op een oor na onder de bruine zoden. Hamvraag is wat de VVD, die als enige regeringspartij op winst staat, gaat doen. Zeker wanneer PvdA en GroenLinks daadwerkelijk fuseren. Ad Melkert is tegen, want die vindt de fusiepartner te elitair en te principieel. Een curieuze uitspraak voor de man die Fortuyn aan een postume verkiezingszege hielp door z’n weigering om hem voor het oog van de camera het obligate handje te schudden.

Hoe dan ook bestaat dus klaarblijkelijk toch zoiets als voortschrijdend inzicht. Dat geeft de bange burger weer een klein beetje moed. In Amerika hebben steeds meer kiezers met Arabische roots spijt dat ze hun proteststem tegen het Midden-Oostenbeleid van Biden en Harris aan Trump hebben gegeven. Die kijkt namelijk welwillend toe terwijl Netanyahu de hele Gazastrook bouwrijp bombardeert, zodat-ie z’n eigen vakantieresortplannen kan realiseren. Anderzijds zijn zelfs Palestijnen met een solide verblijfsstatus niet langer welkom in the Land of the Free. In het verlengde hiervan mag je hopen dat Afro-Amerikanen die liever een witte macho dan een gekleurde vrouw boven zich duldden, hun lesje hebben geleerd nadat Trump de zwarte chef van de legertop met een slap excuus de laan uit had gestuurd.

 

Project 2025

Voor onweerlegbaar bewijs dat DT de grootste bedrieger, opportunist en draaikont is die ooit z’n ruftende reet in het Oval Office gestald heeft, hoef je niet eens in z’n grijpgrage grondstoffendeals, boekhoudschandalen of paskameraffaires te duiken. Aan de vooravond van de verkiezingen betoogde hij omstandig dat ‘Project 2025’, een ultraconservatieve contrarevolutie, ‘m geen jota zei. En dat hij vastbesloten was om enkel op z’n eerste werkdag dictator te spelen.

Uit alle ideologische zuiveringen en muilkorvingen na z’n aantreden, van transgenders in het leger en illegalen in alle maten en soorten via klimaatwetenschappers en woke studenten tot complete overheidsdiensten en ministeries aan toe, blijkt onomstotelijk het tegendeel. Dat christelijke zeloten en getatoeëerde gunslingers zich senang voelen met zo’n grofgebekte schuinsmarcheerder als hun boegbeeld, is hun zaak. De hamvraag is of de modale Republikein zo’n staatsgreep slikt. Temeer nu de vraag zich aandient of Trump over dik drieënhalf jaar conform de grondwet weer vredig het veld ruimt. Vooralsnog beschouwt hij het mandaat van een krappe meerderheid namelijk als een blanco cheque.

 

Strohalmen

Tot nu toe houden die Republikeinen zich onheilspellend koest. Wellicht in de wetenschap dat Trumps rechterhand Musk de linkerhand vrij heeft om ook hún kop op het hakblok te vleien. Alleen al dit gebrek aan oppositie uit eigen gelederen geeft aan dat de bakermat van de vrijheid zich op een keerpunt, of kruispunt, bevindt. Waarbij voor discussie vatbaar is of de VS de rest van de vrije wereld aan z’n lot overlaat, of zichzelf eigener beweging uit die vrije wereld losweekt. In beide gevallen is het perspectief voor de landen die nog democratische en humanistische idealen koesteren penibel.

Voor geen weldenkend Amerikaan, links of rechts, progressief dan wel conservatief, kan het evenwel aanlokkelijk zijn dat een egomaan die aan de leiband van z’n voormalige tegenspeler voortsukkelt, het Vrijheidsbeeld op zijn sokkel laat schudden. Met het risico dat Poetin tóch minder betrouwbaar blijkt dan je dacht, en in de herkansing heel Oekraïne annexeert of gemene zaak maakt met China. Of dat de Golf van Amerika Tampa herschept in een tweede New Orleans. Aan zulke strohalmen moeten we ons, voor zolang dat nodig is, maar vastklampen. Plus aan het gegeven dat ook de meest stijfkoppige en stekeblinde kwakdenker het op den duur onvermijdelijk aflegt tegen de realiteit. Zelfs al is hij president van de Verenigde Staten.

Als Trump ook na z’n tweede termijn niet van wijken weet, ligt mogelijk een nieuwe Capitoolbestorming, burgeroorlog of moordpoging in het verschiet. En ditmaal zouden de kogels van beide kanten kunnen komen. Als iemand hoopt dat het níét zover komt, ben ik het. En anders hebben we, net als Poetin, altijd onze bidprentjes nog.