Geen gratis geld meer, kondigde de kasbeheerder van Wilders Inc. parmantig op Prinsjesdag aan. Argwanend als ik ben, vroeg ik me meteen af of dat ook gold voor de fossiele lobby. Want die toucheert dik 40 miljard aan subsidies per jaar. Daar kun je wel een paar keer je tank voor volgooien. Zeker wanneer ING onder druk de geldkraan dichtdraait, zodat de neoliberale supportersclub straks een grijpstuiver extra mag bijpassen. 

Daartegen afgezet is die 95 miljoen voor ‘het strengste asielregime ooit’ een schijntje. Ik bedoel maar: voor dat bedrag kun je een Mexicaanse muur wel vergeten. Zelfs een wolfwerend hek langs de oostgrens zit er niet in.

Desondanks staat het vertrouwen in de politiek voor het eerst in lange tijd weer in de plus. Met name (ik onthoud me discreet van commentaar) bij laagopgeleiden. Ik zou er hoe dan ook geen overspannen verwachtingen aan vastknopen als ik Wilders was. Bij de minste of geringste tegenslag, al is het slechts een uitgestelde voetbalwedstrijd, vliegt de bestrating als vanouds om je oren. Een heel verschil met de VS, waar zowat de helft van de bevolking onverstoorbaar de oranje messias blijft steunen. Ik laat diplomatiek in het midden of de rednecks nou zo dom zijn of wij kaaskoppen zo slim.

New deal

Bij NSC lijken ze intussen al spijt van hun ‘new deal’ met de bv Wilders te krijgen, nadat minister Faber voortvarend de staat van beleg uitriep. Getuige de overhaaste aftocht van Pieter en zijn tegensputterende secondante, die zich achter de Raad van State probeert te verschansen. Aangezien ze aan de Kneuterdijk óók met hun bestaanszekerheid worstelen, zou ik van dit orakel geen mirakels verwachten. En linksom of rechtsom laat Faber zich door zulke achterhoedegevechten niet weerhouden van haar nobele streven de omvolking en islamisering een halt toe te roepen. Onder het kordate motto ‘als er geen asielcrisis ís, dan maak je er een’. Dat is de voorgaande rechtse kabinetten tenslotte ook met de woningmarkt gelukt, mutatis mutandis. Reichsleiter Schoof keek ernaar en zag dat het goed was. 

De Kamer, die zich buitenspel voelt gezet, zag het niet (behalve de nóg rechtsere oppositie: die mompelde alleen wat over de vliegtaks, want klimaatverandering is zoals ze in Oost-Europa zullen beamen een hoax). Ook de ambtenarij lijkt deze aanpak geen strak plan te vinden. Maar hé, die ‘deep state’ heeft lang genoeg de dienst uitgemaakt. Dus toen de Kamer na lang soebatten eindelijk de gevraagde stukken kreeg, bleken cruciale passages onleesbaar te zijn gemaakt. Hoe een en ander te rijmen valt met het NSC-programmapunt transparant bestuur, plus een extraparlementair kabinet dat voor elke stap een Kamermeerderheid moet zien te verzamelen, snap ik niet helemaal. Pieter misschien wél, maar die zit thuis uit te huilen. En Schoof vindt alles best wat z’n baasje hem opdraagt. Diens grootste vrees is dat na een onbedoelde verspreking z’n pieper afgaat.

Voor de PVVD is deze keiharde aanpak van asielzoekers nog niet doortastend genoeg. Zelfs die opt-out waar Faber mee schermt, vindt in de ogen van Ruttes bastaardkind geen genade. Misschien omdat ze in Hongarije ook op die toer willen, al dan niet na een tip van onze schaduwpremier. Toch wel typisch voor iemand met ouders die zelf hun geboorteland waren ontvlucht teneinde aan vervolging te ontkomen. Maar de VVD is en blijft de partij van eigenbelang eerst. Zodra we met terugwerkende kracht gaan uitzetten, is Dilan bij dezen genomineerd voor een urgentieverklaring.

Haasje-over

Het koopkrachtplaatje, of de bestaanszekerheid zoals de geijkte term tegenwoordig luidt, valt vooralsnog een tikkeltje tegen. Zelfs als Henk nooit een letter leest en Ingrid niet aan sport doet. Ondertussen heeft de FNV, die tot mijn verwondering nog steeds blijkt te bestaan, het voortouw genomen met een looneis van zeven procent … Ik zie de prijzen in de supermarkt al meestijgen. Dan is het volgend jaar opnieuw haasje-over en voor je het weet, is de inflatie weer terug op het niveau van 2022.

Ikzelf mag al blij zijn als ik eens in de zoveel jaar een bescheiden opslagje krijg, als freelancer tegen wil en dank. Mijn huisbaas daarentegen doet goede zaken met de aanhoudende schaarste op de woningmarkt. Daarbij hanteert hij als uitgangspunt ‘less is more’: van woonoppervlak tot en met onderhoud. De enige markante uitzondering op deze minimalistische insteek zijn de huurprijzen en jaarlijkse huurverhogingen. 

Nu de sloop van mijn huidige woning nadert, maakt-ie dankbaar gebruik van de gelegenheid om mijn medebewoners en mij een extra poot uit te draaien. Voor zulke fratsen is de wet eigenlijk niet bedoeld. Maar daar staat deze man, zoals hij al eerder bewees, boven. Toen ik, hoe ongeloofwaardig het ook klinkt, geen oren had naar het onweerstaanbare aanbod om m’n huidige appartement voor een kippenhok dat tweemaal zo klein en anderhalf keer zo duur is te verruilen, wilde-ie me linea recta naar Enschede deporteren. Ik geef toe dat ik graag de grenzen opzoek, maar zo’n ballingsoord doe je zelfs je ergste vijand niet aan.

Prestigeprojecten

Niet dat ik wars ben van een verandering van omgeving. Want op de rafelranden van de Randstad ben ik zoetjesaan uitgekeken. Bodegraven leek me eerst een heerlijk rustig plaatsje, totdat het daar een gespit van jewelste op het kinderkerkhof bleek. En het ziet ernaar uit dat ik ook Deventer, met z’n sprookjesachtige binnenstad, van mijn to-golijst kan schrappen. Allerwegen struikel je over de tokkies, de wappies, de fundi’s en als meest recente trend de soevereinen. Als Faber die óók allemaal wegwerkt nu ze haar handjes laat wapperen, helpt ze in één moeite door de woningnood Nederland uit.

In dat geval kunnen we misschien een paar asielzoekers blijven opnemen. Alleen de leuke en aardige, uiteraard: minder is meer. Dus voor haatzaaiers zoals de VVD-opperheks biedt zo’n specifiek pardon geen soelaas. Voor zo’n knul uit Armenië, die er weinig aan kon doen dat zijn moeder onder de radar dook tijdens het luiers verschonen, wellicht wel.

Als iets het vertrouwen in de politiek ondermijnt, dan zijn het mislukte prestigeprojecten. Waarvan het voornaamste doel een vermelding in de geschiedenisboeken is. Of een vormeloos standbeeld op een verwaaide straathoek. Met het risico dat mijn flat straks het veld ruimt voor een gapende krater, als blijvend aandenken aan een ambitieus bouwplan dat een luchtkasteel bleek. Of dat een hogesnelheidslijn die het noorden van Engeland moest ontsluiten uiteindelijk niet verder komt dan Birmingham. Voor 25 minuten tijdwinst, met een prijskaartje dat de honderd miljard pond nadert. Waaruit wederom blijkt dat less soms more kan zijn, qua kosten. Bij de NS weten ze daar alles van.

Ook die asielcrisis van eigen makelij zal wel in kwade bedoelingen blijven steken. De werkelijke problemen schuilen elders, en je maakt mij niet wijs dat een ouwe rot als Wilders dat niet weet. Maar juist met symboolpolitiek valt bij de kiezer te scoren. Dus gaat half Den Haag welgemoed met de zwabber in de weer om de regenplas achter de voordeur te redderen, terwijl het rioolwater ongehinderd met wagonladingen tegelijk de kelder binnenstroomt.