Die zelfmoordepidemie uit de vorige post komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Uit onderzoek blijkt dat steeds meer jongeren kampen met depressies, wat in deze sombere tijden nauwelijks verwonderlijk mag heten. Met al die opgefokte krasse knarretjes die de lakens uitdelen op het wereldtoneel is de vraag of überhaupt nog een toekomst voor ze overblijft wanneer ze volwassen zijn. Als ze al niet in de knop worden gebroken door een rancuneuze extremist, verwarde persoon of verdwaalde raket.
Neem die mesjoggene Netanyahu die, met een grondoffensief in de Gazastrook in volle gang, alvast aanstuurt op een fittie met Iran om het af te leren. M’n opoe, die - om eventuele antisemitisme-verwijten de pas af te snijden - eveneens van de misjpooche was, zei altijd: je moet het niet beschrieën. Me dunkt dat-ie goed wegkwam met dat vuurwerkpakket, door de fundi’s als wederdienst aan de Kleine Satan ter beschikking gesteld nadat de Israëlische luchtmacht een paar hoge omes uit de gelederen der Revolutionaire Garde de gelegenheid had gegeven om hun maagdenspaarkaart te verzilveren. De schade bleef dankzij de luchtafweer beperkt tot een paar gesneuvelde ruiten, wat van de openingszet van de Iraanse troetelterroristen in het zonnige zuiden helaas niet kan worden gezegd. Het enige slachtoffer was een zevenjarig meisje, dat vermoedelijk voor de rest van haar leven is getekend toen zij werd getroffen door brokstukken van een neergehaalde raket. Maar ik betwijfel eerlijk gezegd of een Arabisch bedoeïenenkind de Israëlische hardliners veel kan verdommen. En de tulbandmollahs in Teheran leggen wel vaker jonge vrouwtjes om als onschuldig tijdverdrijf.
Al met al dus een klinkende uitnederlaag. En als de verliezer daarmee kan leven, zie ik niet in waarom de overwinnaar op een returnmatch aankoerst. Of het moet zijn om zijn eigen verschrompelde vel te redden, omdat het met eerdergenoemd grondoffensief niet echt wil vlotten. Hoewel de Gazastrook is herschapen in een woestenij, en hongersnood en ziekten om zich heen grijpen, is menige Hamasbeul nog op vrije voeten. Want vrouwen en kinderen eerst indien offers gebracht moeten worden, is in die kringen een tweede natuur. Terwijl de kans dat de resterende gijzelaars ooit levend terugkeren uit de tunnels is geslonken tot vrijwel nihil.
Onderwijl mompelen de Russische beer en z’n Chinese dompteur sussende woorden, terwijl de een z’n handen vol heeft aan z’n eigen ‘vredesoffensief’ en de ander met confucianistische vastberadenheid plannen smeedt om Taiwan in te lijven. De prachtvent heeft er uiteraard persoonlijk belang bij dat de Iraniërs niet al hun kamikazedrones aan het Israëlische luchtafweergeschut verstoken. In het uiterste geval moet hij straks zelf met z’n soldeerbout in de weer.
Aan de zijlijn laat Nederland ouder gewoonte de mogelijkheid onbenut om gelijk maar wat Patriots voor eigen gebruik bij te bestellen terwijl adjudant Mark tijdens de vrijdagse weekendboodschappen Zelensky’s boodschappenlijstje afvinkt. Dat laatste is hard nodig, want de Oekraïners raken langzaamaan door hun munitievoorraad heen. Terwijl de Russen met frisse moed een voorjaarsoffensief op stapel zetten om een doorbraak aan het oostfront te forceren. Van de filibusterende yanks valt vooralsnog weinig soelaas te verwachten. En als Trump z’n cel verlaat via de rode loper, is het einde verhaal.
De vraag is hoe de vlag er hier na de Europese verkiezingen bij hangt, want bij radicaal-rechts staat de KGB-alumnus als toppiejoppie te boek. Zelfs Geert, die z’n vriendschapsspeldje veilig heeft opgeborgen voor latere gelegenheden, houdt vast aan z’n vertrouwde motto ‘minder, minder’. Behalve waar het de maximumsnelheid op autowegen betreft. Over de gevolgen voor het milieu wordt fel gediscussieerd, maar fiscaal bezien is dat een slimme zet. Het meerverbruik tikt immers lekker aan bij de pomp. Als je veel te compenseren hebt, is het bovendien fijn om je uit te kunnen leven op het gaspedaal, en in het verlengde daarvan op je medeweggebruikers. Verkeersagressie is trouwens tegenwoordig ook vaste prik in het openbaar vervoer, getuige het zoveelste structurele ‘incidentje’ met zwartrijders. Dus daarvoor hoef je de auto niet te laten staan.
Ondanks al deze veelbelovende initiatieven van het reactionaire front is de eerste tegenvaller voor de coalitie in aanbouw alvast binnen. De renovatie van het Binnenhof, in 2015 op krap 500 miljoen begroot, blijkt volgens de laatste berichten minstens twee miljard te moeten kosten. Viermaal over de kop in nog geen tien jaar tijd is zelfs voor een overheidsproject, waarbij de rekening laconiek naar het voetvolk wordt doorgeschoven, behoorlijk kras.
Wellicht kan het voor minder, want de noeste pan-Europese bouwvakkers die na de Notre Dame het historische Beursgebouw in Kopenhagen hebben platgebrand, weten vast ook wel raad met de Ridderzaal en belendende panden. Kan het braakliggende perceel tegen een mooi prijsje worden overgedaan aan een projectontwikkelaar. Die op zijn beurt goede zaken kan doen met gesubsidieerde expats en inheemse belastingontwijkers, aangevuld met de incidentele Action-aandelenmiljonair. Vooropgesteld dat de almaar oplopende bouwkosten en eindeloze bezwaarprocedures geen roet in het eten strooien.
Wat dat laatste betreft, hebben de overheden in mijn eigen regio trouwens een patente remedie ontdekt, namelijk bezwaarmakers bij voorbaat niet-ontvankelijk verklaren. Als je dit stelselmatig doet, scheelt dat een hoop werk. Dat je wel degelijk belanghebbend bent als je achteraf mag bloeden voor een stommiteit van de boven jou gestelden, wordt niet geaccepteerd als geldig tegenargument.
Als ik héél eerlijk ben, valt daar wel wat voor te zeggen. Want als burger ben je sowieso de klos zodra de overheid steken laat vallen. Op deze voet doorgeredeneerd is elke burger dus automatisch belanghebbende waar het overheidsbesluiten betreft die deze burger raken. De logische consequentie daarvan zou zijn dat je burgers ook moet laten meebeslissen, en zoiets is vanzelfsprekend ondenkbaar. Als je jarenlang politicologie of bestuurskunde hebt gestudeerd om vanuit je comfortabele bureaustoel met ligstand of pluchen Kamerzetel decreten uit te vaardigen, wil je niet voortdurend voor de voeten worden gelopen door een stel amateurs.
Nu woon ikzelf in een gemeente die een primeur heeft qua inclusiviteit, met een bestuursapparaat dat in meerderheid bestaat uit intellectueel beperkten. Toevallig of niet dezelfde gemeente die een kleine eeuwigheid terug eervol als hekkensluiter finishte in een nationale IQ-test. Of dit ondanks de aanwezigheid van ’s Neerlands oudste universiteit was of juist dankzij, daarover werden de deskundigen het nooit eens. In het licht van wat sommige promotiecommissies laten passeren, is hypothese twee niet op voorhand ontkracht.
Sindsdien is, voor zover ik op basis van eigen observaties kan vaststellen, weinig veranderd. Of het moet zijn dat de stad er onderwijl bij ligt als een contemporain Pompeï. Verkrotting en verloedering houd je niet van het lijf met een batterij Patriots, en evenmin met antidepressiva. Maar vier jaar Geert plankend aan het stuur, met Pieter en Caroline als lifters achterin en Dilan gekneveld en met een prop in haar grote scheur in de kofferbak, en Nederland zal, van vreemde smetten vrij, als een feniks herrijzen …
Als de dollemansrit daarentegen onverhoopt toch in de vangrail eindigt, mogen de overlevenden net als na de vorige Wereldoorlog puinruimen. Vervolgens begint de ellende weer van voren af aan, mits Poetin of een ander seniel genie in de tussentijd van de rode knop afblijft.