Een van de schatbewaarders van de smetteloze parel aan de wurgketting van het door politieke correctheid aangevreten omroepbestel houdt het, na wat kouwe drukte over ‘tiefusmoskeeën’ (sic), homopandemieën en hakenkruisjes, voor gezien in dit koude nare landje. Daar kan ik eigenlijk wel in komen, als ik eerlijk ben. Met die klimaatverandering valt hier geen peil meer op te trekken uit welke hoek de wind waait. Vandaag al niet, dus laat staan morgen of overmorgen. Al dacht ik in mijn onschuld dat de spreker allang preventief de wijk naar zonniger oorden had genomen. Om preciezer te zijn zo’n bananenrepubliekje op een continent dat er vanouds om bekendstaat dat het uitgeweken nazisympathisanten een warme tweede heimat biedt. Dus wat zo’n klimaatvluchteling nog in z’n herkomstland heeft te zoeken …

Aan de tegenovergelegen oever van het politieke spectrum waagde een andere opiniemaker, Arjen Lubach, eveneens de grote oversteek. Ditmaal met de vleespotten van de commerciëlen als bestemming. Uiteraard is de spoeling er in publiekeomroepland sinds de invoering van de balkenendenorm niet smeuïger op geworden. En dat zal onder dit kabinet eerder verslechteren dan verbeteren. 

Maar naar eigen zeggen is het Bubi Lubi niet in de eerste plaats om zijn eigen salarisstrook te doen. Onbaatzuchtig als hij is, wil hij zijn teamleden betere perspectieven bieden op financiële groei, zonder dat de belastingbetaler daarvoor moet opdraaien. En dat is taal die ze in Den Haag natuurlijk graag horen. Nu maar duimen dat de dandyeske overloper ook zonder pitbullsmoking en gabbertonsuur door Henk en Ingrid gastvrij in de getatoeëerde armen wordt gesloten. Want boutades over grensbewakers in bloemetjesjurk zijn in bruine kroegen in Katendrecht minder gewild dan binnen de deugethiek van de voormalige vrijzinnig-protestanten. Zo niet, dan kan hij misschien als wisselspeler aanschuiven bij de voetbalvandalen van een ander commercieel kanaal. 

Peepshow

Op het moment van schrijven klommen vertegenwoordigers van sport en cultuur op de barricaden om ertegen te protesteren dat zij op last van de PVV voor een grijpstuiver worden gestript. Of die actie succes zal hebben, betwijfel ik zeer. Bij elke symbolische bezuiniging gaat achter de schatkist een hoger doel schuil. Helaas moest het Kamerdebat over de btw-verhoging worden verdaagd, omdat de verantwoordelijke staatssecretaris verstek liet gaan. Die was namelijk net afgetreden vanwege z’n eigen akkefietje met de Belastingdienst.

Of cultuur en sport van overheidswege moeten worden gestimuleerd, is op zich best een legitieme vraag. Over Taylor Swift en de weinige Stones die nog bovengronds optreden, hoeven we het niet te hebben. Over het betaald voetbal en de racerij evenmin. Die kunnen zichzelf wel bedruipen, al wil dat niet zeggen dat zij dat ook altijd doen. Zelfs belastingontwijking is topsport geworden. Maar als je een fysiek en mentaal gezonde generatie die kan lezen en schrijven in de steigers wilt zetten, valt er veel voor te zeggen om amateursport, onderwijs en leesvoer niet onnodig zwaar te belasten.

Opmerkelijk is dat uitgerekend het bioscoopkaartje buiten schot blijft. Want juist op filmgebied stelt het ‘inheemse’ aandeel kwalitatief en kwantitatief weinig voor. De NRC vroeg zich eerder dit jaar hardop af waarom Nederlandse films bijna nooit internationaal in de prijzen vielen. Misschien omdat de paar behoorlijke acteurs die na het afhaken van mensen als Maryam Hassouni zijn overgebleven, te kakken worden gezet in een in Hongarije neergepoot quasiauthentiek bordkartonnen decor, waarin zij onder begeleiding van rammelende dialogen, op gezag van een de puberteit nauwelijks ontwassen filmschoolabituriënt, een peepshow ten beste mogen geven?

Selectieve verontwaardiging

Met een beetje bloot op z’n tijd is natuurlijk niks mis. Mits het geen dwangarbeid wordt (dus handjes thuis), en last but not least zo’n film meer om het lijf heeft. Alleen al daarom zou je wensen dat die erotische belangstelling niet het enige was wat studenten op de filmschool van Paul Verhoeven hadden meegekregen. 

In het altijd gezellige Iran, waar de reactionaire preutsheid al veel eerder de overhand kreeg, ging een studente onlangs letterlijk uit de kleren om haar punt te maken jegens het theocratische regime. Dat de dame in kwestie niet op de plaats delict standrechtelijk is onthoofd, is een teken aan de wand dat de fundi’s van weleer slapjanussen zijn geworden. In vroeger tijden kwam alleen al een nonchalant omgeslagen hoofddoek de schennispleegster niet zelden op een doodvonnis te staan. In de buurlanden hoef je zo’n geintje niet te proberen. De stenen, ditmaal niet van filmdecor-bordkarton maar het echte spul, liggen al keurig opgestapeld klaar.

Het is typerend dat radicalen van alle gezindten, die het liefst iedereen overal en altijd alles zouden verbieden wat onverenigbaar met hun wereldvisie is, om het hardst huilen dat ze gediscrimineerd worden wanneer iemand van de weeromstuit iets op hún levenswandel waagt aan te merken. Het schoolvoorbeeld van deze selectieve verontwaardiging heet Trump. Je ontkomt niet aan de indruk dat hij bij zijn onverhoopte herverkiezing vooral het hemzelf aangedane ‘onrecht’ wil vergelden. Als het publiek dat allemaal slikt, is het mooi meegenomen. En anders is de uitslag bij voorbaat vervalst. Naast gelijk hebben of gelijk krijgen bestaat tegenwoordig kennelijk nóg een optie: gelijk nemen. Eén vluchtige blik op de wereldkaart leert dat die derde weg aan een onstuitbare opmars bezig lijkt.

Vriesvak

Zo komt ook de kruistocht tegen het zogenaamde nepnieuws van de zogenaamde mainstream media voort uit een karikaturaal vertekend perspectief. Dat omroepen als WNL en websites als GeenStijl vandaag de dag te boek staan als gematigd, komt vooral doordat het zwaartepunt steeds verder verschuift naar de uiterste rechterflank. En dat de Telegraaf de grootste krant van Nederland af is, ligt bovenal aan de ontlezing. Dus als je wilt voorkomen dat ‘echt nieuws’ straks voorbehouden is aan de woke grachtengordelelite die niet op een paar eurocenten extra hoeft te kijken, lijkt dat me een goede reden om die btw-verhoging maar bij de andere PVV-kliekjes in het vriesvak in te kwartieren.

Terwijl ik dit schrijf, is alweer zo’n typisch Nederlands icoon, Blokker, op een laatste stuiptrekking na ter ziele. De reden, vrij vertaald, in een notendop: voor de steeds kleinere, maar ook steeds rijkere elite niet exclusief genoeg. En voor het minvermogende plebs dat hun stoepen schrobt nog altijd te duur. De Bijenkorf of de Action: een middenweg bestaat straks niet meer. Zelfs de HEMA, Hollandser kan het haast niet, had op een haar na het loodje gelegd. Heel Europa is hard op weg een derdewereldcontinent te worden onder dictatoriaal bestier, met drugshandel, mensensmokkel, gokken en influencen als voornaamste beroepsmatige bezigheden. En dat zowel de aarde als het alfabet na generatie Z op is, maakt waarschijnlijk weinig verschil. Want eventuele nakomertjes kunnen toch al niet lezen. En onderwijl loopt een stel schuimbekkende complotdenkers onverdroten te hoop tegen wokisme, klimaatwaanzin en transgenders.

Dat Nederland een naar en (ondanks het broeikaseffect) kil kutland geworden is, hoort u mij niet ontkennen. Maar wie roept dat het allemaal alleen aan de instroom van outsiders ligt, doet zichzelf ernstig tekort. En als u het hier desondanks te koud onder de voeten dreigt te worden, kunt u altijd nog een enkeltje Zuid-Amerika boeken.