Opa Joe is blijkbaar minder ver heen dan ik dacht. In goed overleg met z’n onlangs overleden oud-collega heeft-ie bekokstoofd dat de vlaggen tijdens Dirty Donnie’s inauguratie mismoedig halfstok hangen. Lekker puh. Zo’n karatetrap na in de kruisstreek is best kras voor zo’n ouwe knar. Ome Donald is natuurlijk zelf ook niet bepaald meer van de jongste. Maar die overcompenseert dat door zich te gedragen alsof-ie een mooiboy van vijfentwintig is, die straffeloos alles kan maken bij de chickies. Zelfs Kennedy bakte het in zijn dagen niet zo bruin. En die was indertijd een stuk jonger, intelligenter en knapper. Plus gedecoreerd oorlogsheld in stede van gecertificeerd fantast.

In het Hollandse polderlandschap zijn het momenteel dubbel donkere dagen. Wat als Trump ons in de steek laat op het ogenblik dat z’n Russische collega, die eveneens niet aan opgeven denkt, weer aandrang voelt om te denazificeren? Hoewel het gezaghebbende Clingendael al jarenlang hamert op de noodzaak van herbewapening hier, meent men dat de bodem van Poetins wapenarsenaal inmiddels in zicht is. Om van de lege schatkist en uitgestorven kazernes maar te zwijgen. 

Ik help het ze uiteraard hopen. Wellicht sleept onze projectontwikkelaar in ruste dan toch nog een mooie deal voor Zelensky uit het vuur. Zo niet, dan kunnen we de containers vol in beslag genomen illegaal zwaar knalvuurwerk desnoods aan onze krijgsmacht in bruikleen geven. De modale houwitsergranaat verbleekt naast de Cobra’s waarmee criminelen en andere eerlijke hardwerkende ondernemers tegenwoordig openstaande rekeningen vereffenen.

 

Zware tijden

Uit een poll van EenVandaag bleek dat een aanzienlijke minderheid onder de Nederlandse kiezers stiekem ook hunkert naar een Poetin of Trump aan het roer. Niet geheel onverwachts zijn PVV-stemmers en leden van de Baudet-fanclub binnen dit segment oververtegenwoordigd. Voor vrede en democratie zijn het sowieso zware tijden. Die staan bijna overal in hun achteruit. En wie net als ik duimt dat het in Syrië de goede kant op gaat: in Afghanistan hebben de talibanmannetjes zojuist laten weten dat hulporganisaties voortaan niet meer welkom zijn wanneer ze vrouwvolk in hun gelederen tellen. Zal daar maar niet dieper op ingaan, want anders ben ik straks óók nog islamofoob.

Net iets te triomfantelijk rolt elke commentator dezer dagen over Fukuyama en z’n einde der geschiedenis heen. Gemakshalve vergetend dat de geestelijke vader allang op z’n schreden is teruggekeerd. En dat we in koor stonden te juichen toen de Berlijnse Muur tegen de vlakte ging. Niets zo besmettelijk als vooruitgangsoptimisme, of het zou de tegenhanger daarvan moeten zijn. En nu het op alle fronten tegenzit, gaan we er niet met gestrekt been en verdubbelde kracht in, maar trekken we ons in onze kamerjas en geruite pantoffels met onze vertrouwde krant terug achter onze (tot de gastoevoer stokt) comfortabele kachel, een glas warme anijsmelk onder handbereik. God sta ons bij als dat ons laatste redmiddel is.

Ondanks het miezerweer van de afgelopen maand weet de temperatuurstijging de inflatie nog steeds aardig bij te benen. Maar we blijven dapper autorijden en vliegen, koste wat kost. Elektrisch rijden op groene energie loont de moeite niet meer, en daarenboven kan het stroomnet de vraag nauwelijks behappen. Om in een wrakkige Boeing te stappen, moet je trouwens wel een waaghals met doodsverachting zijn. Poetin is zowat de enige die nog probeert om de CO2-uitstoot van z’n vredesoperaties te compenseren door lukraak passagiersvliegtuigen uit de lucht te schieten. Dat hij dit min of meer toegeeft, is dan wel weer iets nieuws.

 

Doodstraf

Ook voor klimaatactivisten, transgenders, vegetariërs, demonstranten en andere dwarsliggers zijn zware tijden in aantocht. Heel Nederland is in regressie, met de jaren vijftig als voorland: doen wat je gezegd wordt, netjes in de pas lopen en niet zeuren. Op euthanasie zal binnenkort wel weer de doodstraf komen te staan. Waarbij niet onvermeld mag blijven dat ons bedrijvige landje, waarin de ene winkelketen en fietsenfabrikant na de andere omvalt, het spits afbeet met een ingenieuze all-in-one-oplossing voor suïcidale doe-het-zelvers. Die Sarco is namelijk afgekeken van de door de voormalige Eindhovense industriële grootmacht ontwikkelde slaapapneuapparatuur. Zodra de vogelgriep de laatste barrière weet te slechten, zullen we dat speelgoed nog hard nodig hebben. Want bij de eerstvolgende vaccinatiecampagne verklaart driekwart van de bevolking zich subiet soeverein. Niks mis met een dictatuur, maar de dictator moet wél dicteren wat diens achterban graag wil horen.

Met al die ellende in de echte wereld leek de AI-hysterie weer wat weggezakt. Op de valreep van het nieuwe jaar meende de NRC echter deze discussie kunstmatig nieuw leven te moeten inblazen. De zinnigste bijdrage kwam van astrofysicus Vincent Icke, die het uitbraaksel van dit fenomeen wegzette als een mix van geraaskal en plagiaat. Ongetwijfeld terecht, al is deze omschrijving op de keper beschouwd evenzeer van toepassing op de meeste oprispingen van de modale influencer.

Op persoonlijke titel zou ik hier graag een derde ingrediënt aan willen toevoegen: de persoonlijke voorkeuren van de programmeurs. Wie een vraag stelt aan de nieuwste ster aan het AI-firmament, Elon Musks Grok, krijgt een beduidend puberaler en minder politiek correct antwoord dan elders. En als je Adobe’s Firefly de vrije hand laat, krijg je misschien geen taboedoorbrekende plaatjes voorgeschoteld waarvoor schaamteloos leentjebuur is gespeeld bij echte beeldmakers, de manifeste voorliefde voor vrouwelijk schoon met onwaarschijnlijk volumineuze tetten blijft een opmerkelijk feit. Chatbots schijnen ook gedegen whiskykenners te zijn. En ik maar veronderstellen dat ze misschien wel tot op zekere hoogte konden denken, maar niet zien, ruiken, proeven of voelen.

 

Heroverweging

Wel maakt een en ander duidelijk dat de soortnaam ‘homo sapiens’ toe is aan een grondige heroverweging. In wezen bestaat de mensheid voor 95 procent uit fakers, die pronken met andermans (m/v/i) veren en woekeren met talenten die in het gunstigste geval zijn geleend. Het is typerend voor ons onvermogen tot zelfreflectie dat uitgerekend in dit tijdperk waarin alles onecht of op z’n minst onorigineel is, ‘authentiek’ het tot de ultieme reclamekreet heeft geschopt. We etaleren onze virtuele authenticiteit op Instagram, Fakebook en TikTok met behulp van botox, fillers en digitale filtertjes voor de finishing touch. De meest overtuigende nepperds incasseren hun quotum aan likes - de airmiles van het internet - van wannabe’s lager op de ladder. We appen en als jij mij liket, like ik jou terug.

Onder het flatteuze licht van onze ringlamp plengen we openlijk een traantje om het lot van een jonggestorven kankerpatiënt of een schattig biggetje dat voortijdig aan zijn moeder werd ontrukt. Om daarna onverdroten onze gebleekte tanden te laten zinken in een smakelijk broodje parmaham. We belijden omstandig ons milieubewustzijn en onze vliegschaamte, en scheuren vervolgens in onze SUV naar Schiphol om de laatste chartervlucht naar een subtropisch eiland te halen. In plaats van het origineel kiezen we liever de sequel, de remake en de remix. We zijn, op een lager plan, net zo authentiek als onze met steroïden en siliconen volgepompte idolen. Maar we zijn te versuft om dit zelf nog te zien.

Indien de kunstmatige intelligentie de menselijke in alle opzichten voorbijstreeft, hoeft dat dus niet alleen aan de concurrentie te liggen. Ik wens u een voorspoedig 2025 toe, maar de vooruitzichten voor het nieuwe jaar lijken vooralsnog even somber als de weersvoorspellingen voor nieuwjaarsdag. Wees hoe dan ook een beetje voorzichtig met alcohol, autorijden en vuurwerk, met name in willekeurige combinaties. En blijf allemaal met je rotpoten van onze rotjoden, rotmoslims en rotpoten en -potten af …