Na de schielijke aftocht van Ronald Duck, die kennelijk zijn schatrijke oom naar de kroon wilde steken, hebben Geert en zijn compagnons in de rebound Big Dick tot schout-bij-nacht van de renaissancevloot benoemd. Eerlijk gezegd kan ik daarmee leven. Ook al betreft het alweer een socialistische spijtoptant die zich door de dark side op sleeptouw liet nemen. In roerige tijden is een oud-KGB’er uit eigen gelederen aan het roer geen overbodige luxe. Met zulke antecedenten kan-ie mooi een oogje in het zeil houden dat z’n oud-conculega in Moskou niet stiekem onze stroomkabels en internetknooppunten saboteert. Dat is toch wel een risico, met al die Russische onderzoeksschepen en vissersbootjes die bij de windmolenparken voor onze Noordzeekust achtjes draaien. Kan uiteraard komen doordat hún gps óók wordt verstoord, maar je kunt nooit voorzichtig genoeg zijn. Zelfs onze Oekraïense bondgenoten zijn naar verluidt niet te beroerd om onze energietransitie tersluiks te versnellen.
In de aanloop naar het tweede Eurovisiefestival dat begin juni plaatsvindt, lijken ze in Brussel (en Straatsburg) juist alle voorzichtigheid te laten varen. En dan doel ik niet op de influencers die als glijmiddel zijn gecharterd om de stembusgang te versoepelen. Opeens mogen al die westerse wapens, die in eerste instantie uitsluitend waren bestemd voor defensief gebruik, worden ingezet om preventief Vladivostok in de as te leggen. Zelfs het Witte Huis blaast bij monde van Biden en Blinken een duchtig partijtje mee. De Prachtvent is daar niet blij mee. En als die niet blij is, berg je dan maar. In het licht van eerdere ervaringen zou ik er niet voetstoots van uitgaan dat-ie blufpoker speelt met z’n dreigement om een Derde Wereldoorlog te ontketenen.
In dat geval hebben we in deze contreien echt een probleem. De helft van ons defensiemateriaal logeert momenteel bij Zelensky. De rest is hooguit geschikt voor ornamenteel gebruik tijdens een defilé. Of staat tot medio volgende eeuw in bestelling. Of we die nieuwe hightech onderzeeërs ooit krijgen, is überhaupt maar de vraag, want de fransozen leuren met kruisraketten die ze niet kunnen leveren. Daar heeft die flamboyante toyboy in het Élysée een handje van: beloftes rondstrooien die hij niet kan waarmaken. En als Trump straks met strafblad en al in het Oval Office neerstrijkt, kunnen we een effectief tegenoffensief namens de NAVO bij voorbaat vergeten.
Ondertussen lijkt de boreale bakermat van Henk en Ingrid vooral bezig met de vraag of ‘onze’ Mark het tot secretaris-generaal van die club schopt. Waarbij de kandidaat zelf het slechte voorbeeld geeft. Zo degraderen zaken die letterlijk van levensbelang kunnen zijn tot chauvinistisch songfestivalvertier met een hoog roddelrubriekgehalte. En dat is geen bemoedigend teken. Als de Europese saamhorigheid niet eens bestand is tegen een voetbalwedstrijdje of verkleedpartij met muzikale begeleiding, hoe zal het dan gaan als we gezamenlijk ons grondgebied moeten verdedigen tegen militaire dreigingen van buitenaf? Nog daargelaten dat we voor de financiële strop van Marks falen tijdens de Toeslagenaffaire moeiteloos twee nucleair aangedreven vliegkampschepen met elk vijftig peperdure F35-straaljagers aan boord hadden kunnen laten aanrukken.
Als iets nadelig voor de bestaanszekerheid van de burger mag heten, moet het een kernoorlog zijn. Toch lijkt de EU, onder aanvoering van zwarte weduwe Ursula, zo’n scenario voor lief te nemen in de ongeremde Drang nach Osten. Wat heeft Georgië, dat Rusland en Turkije als voornaamste buurlanden heeft en binnen schootsafstand ligt van Iran, in Brussel (en Straatsburg) te zoeken? In het voor EU-oudgedienden beste geval draait het daar op een tweede Oekraïne uit. In het slechtste gaat Poetin ook maar eens zijn horizon westwaarts verbreden.
Het kost zonder verdere uitbreidingen al moeite genoeg om al die opstandige oud-Oostbloklanden via het subsiedie-infuus binnenboord te houden. Om maar te zwijgen van de ‘gastarbeiders’ die ons chronische tekort aan spotgoedkope arbeidskrachten mogen stillen. En na straffeloos door hun baas op straat te zijn gezet op diezelfde straat blijven rondzwerven. Een soort horigheid nieuwe stijl, die de groeiende kloof tussen arm en rijk alleen maar verder vergroot.
Ik had mijn vrome voornemen om nooit meer op de politieke poppenkast te gaan stemmen maar provisorisch in m’n eigen bescheiden ijskastje kaltgesteld. Want zo’n koude douche als bij de Tweede Kamerverkiezingen kan ik niet elk halfjaar hebben. En een beetje democratie is altijd beter dan niks. Daar kunnen ze in Moskou, Hongkong, Kaboel enzovoort van meepraten. Maar als de navelstarende uitvreters in Brussel (en Straatsburg) letterlijk over de lijken van hun onderdanen gaan in hun ijver om ook een solopartijtje op het wereldtoneel mee te blazen, is de lust om het vege lijf naar het stemlokaal te slepen me reeds bij voorbaat vergaan.
Maar dan lees je weer dat de levensvatbaarheid van de plannen van het kabinet Schoof-Wilders I al van tevoren onderuitgehaald is door de ambtenarij. Akkoord: ambtenaren zijn ambtshalve wars van veranderingen. Maar als je te horen krijgt dat je hele regeerakkoord één openeinderegeling is, die wemelt van wishful thinking en onzekerheden, is dat geen veelbelovende start. En van de rechtsstatelijkheid en andere heilige principes waarmee Pieter graag voor de bühne mag koketteren, blijft ook al geen spaander heel. Getuige dat de rechtse gelegenheidscoalitie, om zich van voldoende steun in de Eerste Kamer te verzekeren, naar FvD lonkt: de complottheorieverslaafde Poetin-fanclub die bij een vorige stoelendans om de kiezersgunst in de prijzen viel.
De zoveelste ruk naar rechts komt er linksom of rechtsom toch. In Brussel (en Straatsburg) en vermoedelijk ook in de Verenigde Staten. En dan staan al die praatjesmakers, die nu luidruchtig Poetin een lesje willen leren, in hun hemd. Want de scherfvesten zijn allemaal uitgeleend, of te krap bemeten voor de opgezwollen krielkippenborsten.
Natuurlijk is het achteraf makkelijk koffiedik kijken. Als we meer hadden gedaan, of eerder in actie waren gekomen, was de Russische president allang veilig terug in z’n hok. Of was de Derde Wereldoorlog al twee jaar geleden begonnen. En als we stoïcijns hadden weggekeken en ‘m lekker z’n gang hadden laten gaan, was Estland of Letland, of Finland (toen nog geen NAVO-lid) wellicht het volgende slachtoffer geworden. De EU is namelijk niet de enige met expansieplannen.
In de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog had Chamberlain ook veel te lang mooi weer tegen Hitler gespeeld. Maar de Engelsen waren in de tussentijd naarstig Hurricanes en Spitfires aan het bouwen. Terwijl we hier in Nederland nagenoeg met lege handen stonden toen het Duitse leger de grens overstak.
Dat de Prachtvent alleen respect heeft voor een grote bek en een paar harde vuisten, zoals mijn eigen anchorman van meet af aan beweert, staat buiten kijf. Die grote bek kunnen de Europapegaaien uit voorraad leveren. Nu die vuisten nog. Bij de huidige stand van zaken gok ik op 2035, op z’n vroegst. Mocht het onverhoopt eerder op een escalatie uitdraaien, dan kan ons enige zeewaardige oorlogsschip net als vanouds dienstdoen om de koninklijke familie (Bea uitgezonderd misschien), een paar politieke kopstukken en last but not least de nieuwe NAVO-secretaris-generaal met hun grootse plannen naar veiliger oorden te transporteren. Het voetvolk vangt, net als voorheen, de klappen wel op.