Op 2 januari jongstleden mocht ik dankzij de goede zorgen van PostNL een wenskaart ontvangen die blijkens het poststempel reeds op 18 december het sorteercentrum had bereikt. Zelfs met inachtneming van de drukte rond de jaarwisseling en de aanhoudende pleidooien voor een ruimere bezorgtermijn blijft dit een gedenkwaardige prestatie. Temeer omdat de afgelegde afstand hemelsbreed amper vijftien kilometer bedraagt. Het had een stuk sneller gekund als de postduif de trekschuit had gepakt. Of de afzender de kaart eigenhandig met de benenwagen was komen brengen. Een reumatische huisjesslak met rollator had een scherpere tijd neergezet.

Toen de betreffende kaart eindelijk te bestemder plaatse arriveerde, zat er een extraatje bij. Geen excuusbrief vanwege de ongehoorde twee weken oponthoud, maar een sommatie om 5 euro 70 strafport (inclusief 3 euro 42 administratiekosten) bij te passen, aangezien het poststuk in kwestie onvoldoende zou zijn gefrankeerd. Je moet onder dergelijke omstandigheden maar durven. Maar Tante Pos en consorten zijn allang elke schaamte voorbij.

Nu was dit een kingsize kaart, en niet iedereen weet dat je dan moet bijplakken. De afzender is echter van een oudere generatie, en weet dat soort dingen wél. Dus sierden keurig twee Willempies in gelid de envelop. En hoewel Zijne Majesteit er mettertijd niet slanker op geworden is, moeten twee zegels genoeg zijn om al die weelde te torsen. Haast geen enkele kaartenfabrikant heeft nog kaarten van boven de 50 gram in het assortiment, omdat een trits gekroonde koekhappers kennelijk tegenwoordig niet volstaat om de verzendkosten te dekken. Dat de prijs van één postzegel in twee decennia is verdrievoudigd, laat ik kortheidshalve passeren.

 

Oudgediende

Als oudgediende heb ik nog een ouderwetse brievenweger in huis. Dus ik kon de verleiding niet weerstaan om de controleurs even te controleren. Daarbij bleef de wijzer nét boven de 50 gram steken. Dat zou me dunkt binnen de marges moeten vallen. Het is in elk geval niet iets waarvoor je de ontvanger een aanmaning stuurt omdat je de meerprijs van deze meesterproef in kruideniersmentaliteit niet elders kunt verhalen. En zeker niet als je zojuist het onderhavige poststuk hebt afgeleverd met een alle diepterecords verpulverende vertraging. 

Ik ben dus zo vrij om deze missive van de brievenbusblunderbrigade naast mij neer te leggen. Ze mogen me dankbaar zijn dat ik niet een loden sloopkogel ongefrankeerd, en zonder retouradres, op het hoofdkantoor laat droppen. Dat zou op zich een toepasselijke tegenprestatie zijn, want dan krijgt de ene Post-punthoofd-nl-afdeling zo’n bijplakbrandbrief van de andere. Worden die baliekluivers geheid hélemaal gek, en loopt de complete logistiek binnen de kortste keren vast in een kruisvuur van bezwaarschriften (let wel: afdoende frankeren!).

Deze polderkolderklucht is nog altijd een betere manier om het nieuwe jaar met frisse tegenzin te beginnen dan in New Orleans. Alwaar een salafistische spookrijder onder IS-vlag het om hem moverende redenen noodzakelijk vond om argeloze feestvierders omver te kegelen of overhoop te knallen. Een stel imbecielen in Irak of Syrië (hopelijk niet uit de kerststal van het nieuwe regime) zal wel een fles alcoholvrije kinderchampagne hebben ontkurkt om dit wapenfeit in gepaste stijl te vieren. 

 

Kamikazecoureur

Een andere kamikazecoureur blies zichzelf, met vooralsnog onbekend motief, op voor de ingang van een door de toekomstige president in een eerdere hoedanigheid bescheiden naar zichzelf vernoemd hotel. Met gebruikmaking van een door diens hoofdsponsor gefabriceerde batterijbolide. Als een fanatieke Democraat langs die weg z’n ongenoegen over Trumps herverkiezing wilde ventileren, is het een driedubbel domme zet. Zulke aanslagen werken zoals eerder gebleken averechts. Er zijn al zo weinig Democratische kiezers over, en voor het milieu is zo’n meltdown ook al geen zegen.

Dichter bij huis werd eveneens het een en ander afgeknald. En niet uitsluitend in IJsselmonde. Waarbij naast het nodige straatmeubilair en een paar dozijn pyromanen in spe ook de hulpdiensten het traditiegetrouw moesten ontgelden. Nu is het sowieso het hele jaar door één grote vuurwerkshow hier. Een soort werkstage voor criminelen in de dop alvorens die naar hun eerste pipa mogen opschalen. Ondanks de pleidooien voor een algeheel vuurwerkverbod ziet het kabinet, bij monde van zaakwaarnemer Schoof, echter geen reden tot ingrijpen. Men heeft momenteel dringender zaken aan zijn hoofd. Weet u nog, die asielcrisis …?

Dat de hardwerkende Nederlander in de bejubelde middenhuursector dit jaar een huurverhoging voorgeschoteld krijgt die hem/haar/hen (althans qua financiële aderlating) op één plan brengt met menig hoofdstedelijk penthousebewoner, doet de bestaanszekerheid weinig deugd. Maar voor huizenbezittersbastion VVD kan huur nooit te hoog zijn. En binnen de boerenpartij houdt de wereld bij de akkergrens op. Pieter ziet niks, met z’n snufferd permanent in z’n snotlap, en minister Mona heeft alleen oog voor haar eigen uitzicht. Je zou hopen dat schaduwpremier Geert ook in dit opzicht een beetje op het minder-minderpedaal trapte. Maar die zindert nog na van z’n solidariteitsactie met de Maccabisupporters.

 

Valutamarkt

Het zou (ook voor mijzelf) prettig zijn als ik voor de verandering iets leuks had te melden. Helaas houdt het momenteel niet bepaald over. Het nieuwe jaar was nauwelijks begonnen of de telekommerkneuzen en spamgrossiers meldden zich weer massaal. Mag eigenlijk óók niet van de Nederlandse wetgever en de EU. Maar u kent het grijsgedraaide refrein inmiddels op uw duimpje … 

Het wereldnieuws uit Brussel (en Straatsburg) is dat de wolf op de nominatie staat om van onschendbaar tot vogelvrij te degraderen. Dit nadat één exemplaar voor de verandering geen kudde schapen had gedecimeerd, maar per abuis aan Ursula’s hoogsteigen pony had geknabbeld. Daarvoor moeten minder gewichtige zaken wijken. Zoals het gegeven dat half Oost-Europa openlijk met de KGB-tsaar flirt. Weerspannige twijfelgevallen zoals Moldavië en Georgië prijken op de shortlist om vakkundig gedenazificeerd te worden zodra Poetin z’n handen weer vrij heeft.

Als ik Europa was, zou ik eerst in eigen huis orde op zaken stellen eer ik aan gezinsuitbreiding dacht. De euro kachelt zienderogen achteruit op de valutamarkt, Engeland is afgezwaaid en Frankrijk en Duitsland staan op omvallen (Italië deed dat al vanaf dag één). Nieuwe of toekomstige aanwinsten als Roemenië, Bulgarije en Albanië zou ik qua economische bijdrage niet te hoog inschatten. Of het moet als goedkoop vakantieland en dito arbeidspool zijn. 

 

Maaiveld

En Nederland … volgens de grote liefde van onze gewezen premier werken we hier niet lang genoeg. Wéér iemand die het onderscheid tussen ‘hard’ en ‘lang’ boven de pet gaat. En bovendien: gaf deze betweter, die voornamelijk de kost verdient door z’n ietwat verwelkte schelmentronie op de treurbuis uit te venten, in een recent verleden geen adviezen aan profiteurs van andermans (m/v/i) arbeid om zo min mogelijk belasting te betalen? Langer en/of harder ploeteren is weinig aantrekkelijk wanneer de vruchten linea recta in de maag van mee-eters verdwijnen. Of dat nou je werkgever of je huisbaas is, of een vraatzuchtige zwerm politieke big spenders. Daartegen afgezet zijn die paar kruimels voor vluchtelingen klein bier.

En dan is er nog het maaiveld, even plat als het polderlandschap. Vandaar dat bij vacatures het voornaamste criterium is of je ‘in het team past’. Vrij vertaald: of je net zo’n uitvreter bent als je collega’s. Na een reeks koude douches word je vanzelf minder scheutig met sollicitatiebrieven. Daarenboven is de porto haast niet meer op te brengen zonder wereldbaan. En vervolgens moet je maar afwachten of de post erin slaagt om jouw epistel vóór de sluitingsdatum op het juiste adres te bezorgen.

Maar ach, Heine schijnt zich ooit te hebben laten ontvallen dat Nederland altijd vijftig jaar achterloopt. Dus gelukkig bestaat nog ruimte voor verslechtering. In de tussentijd kunnen de post, de providers, de NS-boemelaars, de politicusjes en -kutjes en andere freewheelende potverteerders m’n bejaarde rug op. Zelfs op mijn leeftijd en met al die loze ballast heb ík geen veertien dagen nodig voor een schamele vijftien kilometer.