Wat ik me afvraag, is of die PVV-politicus, klimaatontkenner van het eerste uur, die een mevrouw van Extinction Rebellion van de geitenwollen sokken plankte en na gedane zaken triomfantelijk doorreed, op gezag van de partijleiding óók met zeven anderen de cel in moet om daar op z’n ooievaars z’n schoonheidsslaapje te doen. Dat was immers het masterplan van een partijgenoot om korte metten te maken met de ‘code zwart’ in het gevangeniswezen. Deze noodtoestand - de vergelijking met de asielcrisis dringt zich onwillekeurig op - was kort daarvoor door een derde partijgenoot uitgeroepen. Beide PVV’ers, Kamerlid en staatssecretaris, rolden in no time kissebissend over straat, ter lering en vermaak van heel Nederland. Met uitzondering van Henk en Ingrid, wier gesundes Volksempfinden weinig ruimte voor zelfspot laat.

Een vierde PVV-protegee moest haar mastertitel inleveren nadat bleek dat zij haar halve doctoraalscriptie had overgepend. Dit nieuws zal in de academische wereld, die momenteel met één voet in de loopgraven staat uit solidariteit met de Palestijnen en met de andere op de barricaden vanwege de voorgenomen bezuinigingen, op meewarig hoofdschudden onthaald zijn. Een beetje student delegeert zulke formaliteiten tegenwoordig aan een chatbot. Daarom loopt Nederland in de hightech en de vergroening voorop en zijn spelvauten een zeldzaamhijd geworden.

Aangezien bij de überdemocratische PVV maar één man de lakens uitdeelt, verdrongen de verslaggevers zich na de botsing van twee wereldbeschouwingen al snel likkebaardend rond de Grote Leider, om te voorkomen dat Musk met de primeur aan de haal zou gaan. Maar Geert onthield zich ditmaal van categorische oneliners eer hij, naar eigen zeggen, alle feiten goed op een rijtje had. Iets wat hij, als u het mij vraagt, best vaker zou mogen doen. Maar ook daar staan zijn loyale volgelingen anders in.

 

Hangijzer

Eensgezindheid lijkt sowieso ver te zoeken binnen het kabinet, getuige de strubbelingen over de herbewapeningsplannen van het onder druk van buitenaf verenigde Europa. Die plannen als zodanig leken het struikelblok niet te zijn. De financiering daarentegen vormde een heet hangijzer, aangezwengeld door een njet namens de splinterpartij die zich ludiek JA21 laat noemen. 

Terwijl uitgerekend de VVD, die getuige de Toeslagenaffaire anders met argusogen let op de kleintjes, met een tijdelijke versoepeling van de begrotingsdiscipline kon leven, gooiden BBB, NSC en PVV unaniem de kont tegen de krib. Wat opmerkelijk is, want met de dik 50 miljard die de EU jaarlijks in de landbouwsector steekt, heeft de boerenpartij weinig moeite. En dat zal er niet minder op worden indien het stabiele genie zijn dreigement waarmaakt om de Europese wijnbouwgebieden droog te leggen. Omtzigt deed zoals gebruikelijk onpraktisch principieel, terwijl in PVV-kringen mordicus tegen zijn in de genen zit. 

Het gevolg was dat Nederland binnen Europa alleen, en premier Schoof zowel binnen als buiten Europa voor schut stond. Niet voor het eerst en vermoedelijk evenmin voor het laatst. Al mag (en moet zelfs) gezegd dat Schoof, die met de City-Pier-City Loop net achter de rug geen asem meer had voor een rondje spitsroeden lopen, zich in de rebound prima revancheerde. Aan de finishlijn van de marathonvergadering pakte hij de koppositie terug - nog iets wat in mijn optiek vaker zou mogen gebeuren.

 

Omkoopschandaal

Nu beaam ik volmondig dat je in Brussel (en Straatsburg) niet genoeg op je portemonnee kunt passen. Want geld, daar krijgen rechtgeaarde eurocraten nooit genoeg van. Zoals op het moment van schrijven blijkt uit alwéér een omkoopschandaal. Dus die eurobonds zijn, in het licht van eerdere ervaringen met onder meer Griekenland, misschien geen ideale optie. 

Aan de andere kant moet je toch wát, nu de VS reeds met één nonchalant been buiten de NAVO bungelt. Terwijl Rusland, als voorschot op een (voor Poetin) gunstige ‘deal’ in Oekraïne, de zwartepiet richting Europese Unie en haar lidstaten schuift. Wellicht als voorwendsel voor toekomstige denazificatiecampagnes. Iets waar de PVV blijkbaar al geweldloos op voorsorteert, blijkens het vriendschapsspeldje van de Grote Roerganger en de stalinsnor van de brokkenpiloot in het zijspan. 

Het Statenlid in kwestie erkende in elk geval dat hij niet had geremd. Al was naar verluidt (wat me lastig te rijmen lijkt) geen opzet in het spel, en kon van excuses geen sprake zijn (idem). Mogelijkerwijs meende hij dat rechts áltijd voorrang heeft. In Nederland is dat onderhand gewoonterecht geworden. En dan laat ik de rukken naar rechts ten gevolge van gefriemel aan het pientere pookje kiesheidshalve buiten beschouwing.

 

Karikatuur

Het is maar goed dat de groten van het Nederlandse cabaret hetzij met pensioen, hetzij dood zijn, terwijl de nieuwe generatie het vizier vooral op zichzelf richt. Anders had de hele equipe een dagtaak gehad aan dat larmoyante gesteggel, gezeur, gedraai en gestuntel. Maar ik vermoed dat zelfs een Wim Kan weinig van Geert en z’n dreamteam had weten te maken. Om van Trump en diens projectmedewerkers maar te zwijgen. Als het voorwerp van spot al tot een karikatuur van zichzelf is geëvolueerd, valt er weinig meer te karikaturiseren.

Om niet de indruk te wekken dat ik beweer dat alleen rechts knettergek is geworden (al blijven Trump en consorten een klasse apart) nog een opmerkelijke ontwikkeling aan het klimaatfront. De nieuwe Braziliaanse president Lula de Silva, net als z’n Amerikaanse collega terug van weggeweest, wil de wereld graag tonen dat hij niet zo’n klimaatwappie is als z’n voorganger. Daarom heeft hij, terwijl Musk de Noord-Amerikaanse klimaatwetenschappers de mond snoert, een klimaattop op stapel gezet. 

Zo’n happening gaat onvermijdelijk gepaard met het nodige vliegverkeer, aangezien alleen hardliners zoals Greta (long time no hear) gewetensvol de zeilboot pakken. Maar ditmaal wordt speciaal een vierbaanssnelweg dwars door het regenwoud aangelegd, teneinde de limousines van de deelnemers ongehinderd doorgang te verlenen. Ik zou niet graag in de schoenen staan van de pr-chef die zo’n staaltje dubbeldenken aan de wereld moet zien te verkopen.

 

Rode lijnen

Terug naar de thuisploeg. Misschien blijken al die miljarden extra voor defensie achteraf overbodige luxe. In het ergste geval hebben we de Europese defensie-industrie voor een Northvolt-achtig debacle behoed. Hopelijk zonder onszelf daarvoor te diep in de schulden te steken. Of borg te stellen voor de financiële strapatsen van landen die minder op de penning zijn. Want op dat punt heeft hoofdboekhouder Pieter wel een puntje. Of de investering echt nodig was, weet je nooit voordat het te laat is, net als bij elke andere verzekering. De Oekraïners kunnen daarvan meepraten.

Wat Oekraïne betreft: in de rode lijnen van de KGB-president lijkt vooralsnog weinig rek te zitten. Dus tenzij Trump z’n tegenhanger nóg meer tegemoetkomt (totale ontwapening en half Polen als toegift?), kan dat weleens een kwestie van heel lange adem worden. En dan zou ik niet graag uitsluitend op de preventieve werking van Artikel 5 willen leunen. Weliswaar liet Rutte na z’n onderonsje nogmaals geruststellend weten dat Donald ‘totaal gecommitteerd’ is aan de NAVO, ieder weldenkend mens beseft dat dit morgen weer totaal anders kan zijn. En van Marks actieve herinneringen moeten we het tenslotte niet hebben.

Voor nu heeft het kordate optreden van Schoof een kabinetscrisis in wording voorlopig in de kiem gesmoord. Wat helaas niet van alle andere crises, brandhaarden en conflicten in de wereld kan worden gezegd. De enige zekerheid in deze onzekere tijden is dat ons nog wel meer aanvaringen en aanrijdingen, al dan niet met boze opzet, te wachten staan. Dus wees maar voorzichtig in het fysieke en sociale verkeer. Want aan voorrangsregels en snelheidsbeperkingen heeft radicaal rechts maling en aan visie doen ze daar niet, dus een ongeluk schuilt in een dood hoekje.