Toen ik nog een jonge muis was, ergens halverwege de doodsstrijd der dinosauriërs en de zondvloed, had je uiteraard nog geen WhatsApp. Dus wanneer ik tijdens mijn eerste onvaste stappen richting volwassenheid tedere gevoelens koesterde jegens een bepaalde soortgenote, richtte ik bij gebrek aan beter mijn analoge directklaarcamera op mijn hunkerende tampeloeres. Om vervolgens het resultaat te bestemder plaatse door de brievenbus te frommelen, uiteraard discreet verpakt in een verzegelde roze envelop. Aan zo’n romantische openingszet kon geen bos rozen of doos bonbons tippen, daar kon je Viagra op innemen. En zelfs wanneer deze attentie werd onderschept door wat in juridisch jargon een derde-belanghebbende heet, maakte je een goede beurt bij je schoonfamilie in spe. Wisten ze gelijk wat voor vlees ze in de kuip hadden.
Genoeg geleuterd. Even serieus: wat bezielt al die zakkenvulpotloodventers in de zakenwereld, politiek, entertainmentindustrie en sportbusiness? Dat de puberteit tegenwoordig voortduurt tot in een periode waarin de meeste mannen vroeger allang hun midlifecrisis achter de rug hadden, is al gênant genoeg. En de boodschap dat de meeste vrouwen niet gediend zijn van zulke opdringerige hofmakerij, zou na meerdere feministische golven plus #MeToo zoetjesaan tot het benevelde brein van de hitsige haantjes in kwestie doorgedrongen mogen zijn. Al loopt Nederland als vanouds vijftig jaar bij de rest van deze planeet achter, getuige het beschamende gevoos achter de coulissen bij The Voice.
Niettemin moet je toch wel zure zult in je gistende hersenpan hebben om het lijdend voorwerp van je hormonale naweeën op een close-up van je wormvormig aanhangsel te vergasten. Ik heb als man, of iets van dien aard, misschien makkelijk praten. Maar ík had zo’n pronkjuweel uit het privéalbum onverwijld in de WhatsAppgroep gegooid, zodat de hele organisatie zich kon verlustigen aan een zelfportret van een eikel. Gaat binnen de kortste keren viral, dat weet zelfs een antediluviale digibeet zoals ik.
Vanzelfsprekend zijn vunzige fantasieën ook mij geenszins vreemd. Ik ben dan ook stiekem benieuwd of die mevrouw Gündogan eveneens kwistig haar dick pics heeft rondgestrooid. In de realiteit van alledag zijn het namelijk vrijwel uitsluitend mannen die in avances van dit allooi grossieren (tenzij zogezegd ‘op bestelling’). En haalt zo’n affaire vooral de publiciteit doordat voor de verandering eens een vrouw over de schreef zou zijn gegaan. Niet dat zoiets nooit gebeurt, maar de meeste mannen hoor je in zo’n geval niet klagen.
Toch lijkt het mij aannemelijk dat onder de plegers mannen daadwerkelijk verreweg in de meerderheid zijn, en dat wat de media haalt, slechts het topje betreft van de ijsberg. Ook letterlijk, want de meest spraakmakende gevallen draaien veelal om mannen aan de top, die er geen been in zien om hun machtspositie ten eigen gerieve uit te buiten.
Dat hun slachtoffers vervolgens proberen daar een financieel slaatje uit te slaan, is gezien de scheve verdeling van macht en welvaart op zich wel begrijpelijk. Pak ze terug waar het pijn doet: in hun portemonnee. Toch blijft zo’n schikking tussen pooierprins Andrew en een van de animeermeisjes uit de harem van zijn voormalige boezemvriend spijtig. Alleen al omdat dit de indruk bevestigt dat voor geld álles is af te kopen. Zelfs gedwongen seks met een minderjarige, wat in de VS toch bijna een halsmisdrijf is.
Ondertussen wordt de lijst met verdachten en veroordeelden steeds langer, zodat ik bijna geen muziek meer kan beluisteren of film kan bekijken zonder dat ik onwillekeurig aandrang om te kokhalzen krijg. Dat een verdachte niet per definitie schuldig is, lijkt daarbij weleens te worden vergeten. Ook ruis is een risico wanneer aan een vergrijp een prijskaartje in de vorm van een schadevergoeding hangt. Het gevolg van valse of onbewijsbare beschuldigingen is niet alleen dat mogelijk een onschuldige aan de schandpaal wordt gespijkerd. Ook grieven die wél gegrond zijn, komen in de volatiele publieke opinie op losse schroeven te staan wanneer zo’n komediante door de mand valt.
Niet dat ik de kwestie als zodanig wil bagatelliseren, integendeel. Enige tijd geleden wierp regisseur Terry Gilliam de vraag op waarom je alleen actrices hoort aan wie de felbegeerde hoofdrol voorbij is gegaan. Juist het voor de hand liggende antwoord op die vraag vormt het onomstotelijke bewijs dat iets grondig mis is met de machtsverhoudingen op zo’n beetje iedere werkvloer. Alleen al omdat de heren der schepping volgens het aloude gezegde niet worden betaald om met hun pik te spelen. Een aanzienlijk deel doet het kennelijk tóch, en komt daar vaak jarenlang straffeloos mee weg bovendien.
We kunnen in dit verband eindeloze discussies houden over de rol van vrouwen- én mannenemancipatie en van de seksuele revolutie. Waarbij volgens sommigen ook meespeelt dat die revolutie niet is voltooid. Waardoor mannen zich ongehinderd aan de geneugten des vlezes te buiten kunnen gaan, terwijl vrouwen in het gareel worden gehouden door sociale dwang en schuldgevoelens. Kan allemaal best een grond van waarheid in zitten, maar linksom of rechtsom kom je uiteindelijk toch uit bij de factor macht. Zodat zo’n actrice of zangeresje in spe geen nee - of welgemikte trap in het kruis - durft te verkopen wanneer haar ‘mentor’ ongevraagd met z’n gretige klauwen aan haar achterwerk begint te pulken. Ik bedoel maar: van een verlopen vetklep als Weinstein zullen weinig vrouwen spontaan ‘helemaal wiebel’ worden ...
Die macht is, alle feministische golven ten spijt, nog steeds ongelijk verdeeld. Dat geldt niet alleen voor achterlijke vrouwengevangenissen als Saudi-Arabië en Afghanistan, maar ook voor zowat elk land waar de tijd níét heeft stilgestaan. Zelfs voor landen als IJsland of voor mijn part China, waar ze als communisten in ruste veel verder op het gebied van vrouwenrechten zijn dan wij. Getuige de (achteraf bezien nogal voorbarige) loftuitingen die feministisch fossiel Anja Meulenbelt in haar eigen vlegeljaren aan dit vermeende vrouwenparadijs heeft gewijd. En niet te vergeten het feit dat ze een miljoen Oeigoeren in kampen hebben opgesloten om die naar eigen zeggen respect voor le deuxième sexe bij te brengen. Dat de Oeigoerse dames desniettegenstaande aan de lopende band door hun beschermheren schijnen te worden verkracht, is een bedrijfsongevalletje dat de pret niet mag drukken.
Bij een vergrijp tegen de goede zeden treden de echte Hannen dan ook veel doortastender op dan die slapjanussen hier. Zoals een toptennisster aan den lijve ondervond, nadat zij zich online over een ongewenst gemengddubbelspel met een bobo uit de partijtop beklaagd had. Eerst verdwenen de beschuldigingen spoorloos uit de ether, op de hielen gevolgd door de afzendster zelf. Om na een maand radiostilte weer op te duiken en doodleuk te verklaren dat het allemaal één groot misverstand was geweest. Ik wil niet eens weten wat zich in de tussentijd in het verborgene heeft voltrokken. Maar gelukkig had het IOC daar evenmin boodschap aan.
En zolang die situatie niet verandert, blijft het grotendeels bij gerommel in de marge. Wanneer zo’n gorilla in maatpak het té bont maakt, breekt periodiek de pleuris uit. Waarna de boosdoener ofwel omstandig beterschap belooft, ofwel met veel tamtam van de apenrots wordt gejonast. Hipsterbaardjes en boomers verklaren zich massaal solidair met de slachtoffers, en talloze werkgroepen worden uit de grond gestampt teneinde omvang en oorzaak van het probleem te inventariseren en ambitieuze plannen van aanpak te bedenken. Na zo’n tegenoffensief houden de ergste viezeriken zich even gedeisd, om zodra de storm is geluwd weer met frisse moed aan het bepotelen te slaan.
Van wetgeving (zoals tegen ‘straatintimidatie’) alleen moet je het zoals gebleken niet hebben. Van die instemmingsverklaringen waarmee graag wordt geschermd, heb ik evenmin hoge verwachtingen. Zo’n constructie lijkt misschien waterdicht, maar een persoon (niet noodzakelijkerwijs een vrouw) die eenmaal een krabbeltje heeft gezet, is daarna welbeschouwd vogelvrij. Ik denk daarbij terug aan een Amerikaans onderzoek onder studenten, die de vraag kregen voorgelegd of ze een vrouw zouden verkrachten indien ze zeker waren dat ze daarvoor niet vervolgd zouden worden. De uitkomsten waren, op z’n zachtst gezegd, onrustbarend. Als de aard van het beestje niet verandert, draait instemming, eenmaal verkregen, algauw uit op een blanco cheque.
Wat dan wél de final solution vormt ...? Ik wou dat ik het wist. In elk geval is duidelijk dat permanente seksualiteit (wat heet ...) zowel een vloek vormt als een zegen. Want als je als man zelfs op de werkvloer of in andere alledaagse situaties niet je paringsdrift weet te beteugelen, staat er een schakelaartje verkeerd.
Wellicht hebben de ethisch feministen gelijk, en zijn vrouwen door de bank genomen betere mensen dan mannen. En niet uitsluitend op het vlak van de seksuele moraal. Maar de hamvraag voor eeuwige pessimisten zoals ik is of dit zo blijft wanneer het zogeheten zwakke geslacht het voor het zeggen krijgt in de mancave met de misplaatste naam Moeder Aarde. Al betwijfel ik of ik die aardverschuiving nog mag meemaken.